Szkolny prześladowca - rozdział 22 ostatni

Tego samego dnia Meiji zakończył rehabilitację. Wszystko było w najlepszym stanie i lekarz nie miał potrzeby katować chłopaka zabiegami mimo, że ten niektóre lubił.

-Dziękuję za wszystko doktorze. Wiele pan dla mnie zrobił.

-To w szczególności twoja zasługa. To ty chciałeś być w pełni zdrowy i sprawny, a zawsze podkreślam, że psychika odgrywa ważną rolę w leczeniu. Udało nam się obu postawić cię na silnych nogach. Potrafiłeś pokonać swoje lęki i słabości co też było ważnym czynnikiem w terapii.

Terapeuta uścisnął mu dłoń i pożegnali się. Odwiedził po drodze Ryutaro, ponieważ chciał się z nim podzielić dobrymi wiadomościami. Po usłyszeniu zaproszenia, wszedł do pokoju w którym pracował mężczyzna.

-Hej.

-Mój ulubiony pacjent. Dziś chyba nie mamy masażu?

-Wpadłem na chwilę. Chcę oznajmić, że zakończyłem dzisiaj leczenie i wszystko jest dobrze.

-To oznacza, że my też skończymy swoje sesje?

-Mamy jeszcze jedną za tydzień, ale tak. Będziemy się teraz spotykać wyłącznie na gruncie prywatnym i to podejrzewam często. Wczoraj ja i Satoru zostaliśmy parą.

-Nareszcie – rudzielec podszedł do niego i go uściskał – Miałem dość tego całego waszego krążenia wokół siebie. W końcu postąpiliście słusznie – cofnął się – A co do masaży to zawsze mogę to robić prywatnie, dla przyjemności – mrugnął do niego.

-A co na to twoja dziewczyna? – założył ręce na piersi.

-A twój chłopak?

-Fajnie, że jesteś taki normalny.

-To znaczy?

-Jesteś hetero, a potrafisz bawić się świetnie z gejami, lesbijkami i jeszcze z nami flirtować.

-Wiesz musiałbym zrezygnować z moich przyjaciół ze studiów, was, gdybym się bał i nie akceptował was. Poza tym zostałem wychowany w tolerancji, a przebywanie z wami uważam za coś najnaturalniejszego w świecie. Flirtuję tylko z tobą – dodał po cichu.

-I dlatego jesteś wspaniały. Lecę bo Satoru gdzieś mnie zabiera, a później będzie mnie uczył jeździć.

-Dobrze widzieć cię radosnego i nie zmieniaj się.

Meiji szybko go uścisnął i wyszedł.

Szli w milczeniu zaśnieżoną ścieżką między grobami, splatając ze sobą palce. Pomnik z białego marmuru zamajaczył przed nimi i Satoru zaprowadził tam białowłosego. Meiji odczytał napis na tabliczce i zrozumiał. To grób Sachiego.

-Przyprowadziłem cię tutaj, żeby on... – głos mu się łamał – Wiedział jak bardzo cię kocham i że już nie jestem sam – popatrzył na niego biorąc jego dłonie i przyciskając do serca – Tu w środku zawsze będzie malutki kawałeczek przeznaczony dla niego, ale cała reszta jest wyłącznie twoja. Meiji błagam nie miej mi tego za złe. Nie każ mi zapomnieć do końca o nim.

-Kim bym był jakbym oto cię prosił? Sachi był ważną częścią twojego życia i nie chciałbym, abyś to odrzucił.

-Kocham cię – pocałował go czule – Tak dobrze być z tobą – pocałował wierzch jego dłoni – Cieszę się, że udało nam się przejść przez perypetie i jesteś ze mną. Teraz chodź musimy nauczyć cię jeździć. Rozpoczynasz kurs za miesiąc.

-Nie pójdziemy na grób twoich rodziców?

-Są pochowani w innym mieście.

-Nie wiedziałem.

-Teraz już wiesz piękny – odgarnął mu za ucho kosmyk włosów z twarzy – W miarę upływu czasu będziemy się coraz lepiej poznawać.

-Jesteś pewny, ze chcesz mi zdradzić wszystkie swoje tajemnice?

-Wszystkie, ale nie mam ich wiele. Idziemy?

-Idź pierwszy zaraz do ciebie dołączę.

Gdy chłopak odszedł kawałek, Meiji dotknął pomnika.

-Zaopiekuję się nim najlepiej jak będę potrafił. I będę go kochał. Możesz być spokojny.

Po chwili przeczytawszy napis na tablicy „Po wieki idący z miłością. Nie tracący nadziei. Odchodzący z godnością” przymknął oczy w skupieniu po czym ruszył za pięknookim. Za swoim szczęściem, miłością. Za swoim byłym szkolnym prześladowcą.

W weekend Satoru przyszedł do domu białowłosego, żeby powiedzieć jego mamie o tym, że się spotykają. Trochę się bał jej reakcji, ale tego chciał jego chłopak, więc nie mógł się sprzeciwić. Siedzieli teraz w pokoju dziennym i byli tuż po ogłoszeniu nowych wiadomości. Kazunari stał oparty o szafki z założonymi na piersi rękoma, a mama patrzyła na nich groźnie.

-Nie wiem, czy mogę wam wybaczyć ten stan rzeczy – mówiła poważnym tonem.

-Jak to mamo? Przecież mówiłaś, że nie masz nic przeciw – pisnął jej syn.

-Daj mi dokończyć. Dziękuję. Jak mówiłam, nie wiem, czy mogę wam wybaczyć ten stan rzeczy. Jesteście razem od kilku dni, a ja dowiaduję się o tym oficjalnie dzisiaj. Dobre wieści matka powinna słyszeć pierwsza, a tu zaniedbaliście to – uśmiechnęła się – Gniewam się oto.

-Dobre? To znaczy...

-Meiji głuptasku – usiadła obok niego i poczochrała po włosach – Chcę, żebyś był szczęśliwy. Należy ci się to. Prawda Kazunari? – spojrzała na syna.

-Oczywiście, ale jak go skrzywdzisz... – zwrócił się do Aizawy.

-Domyślam się co mi zrobisz.

-No to teraz mogę ci oddać brata. A jak chcecie wiedzieć kto was zdradził porozmawiajcie z moją dziewczyną.

-Ona zdecydowanie ma za długi język – mruknął Satoru.

-Chodź Kazu pomożesz mi przy obiedzie – matka podniosła się z kanapy – A wy bądźcie grzeczni.

-Mamo.

-Co? Za piętnaście minut obiad – puściła im oczko i wyszła.

-Nie wierzę, że to powiedziała – roześmiał się prawie histerycznie białowłosy – Chyb anie myśli, że rzucimy się na siebie jak dwa wygłodniałe psy.

-Stwierdzam, że twoja matka jest spoko laską.

-I to bardzo. Sama nieraz sugerowała, że nie muszę wracać do domu na noc, jak z tobą wychodziłem. Sądzę, że wie, że już kochaliśmy się. Cieszę się, ze jest taka. Tylko mój ojciec był głupi. Ona była i jest w porządku.

-Nie chcesz się z nim spotkać? - pocałował go w szczękę.

-Nie. On też tego nie chce, ma nową rodzinę. Nie przeszkadza mi to. Mam mamę, brata, ciebie, przyjaciół i to mi wystarcza.

-Masz mnie i nie ma mowy, żebym cię zostawił. Jeszcze będziesz miał mnie dość – wczepił palce w jego włosy.

-Nie będę miał – cmoknął go w usta.

-No zobaczymy przypomnę ci to za pięćdziesiąt lat.

-Zgoda.

Swe usta połączyli w pocałunku pełnym żaru, miłości i szczęścia.

***

Półtora roku później w środku lata grupa przyjaciół spędzała czas nad basenem w domu Etsuyi i Hayato. Zebrali się, by spędzić razem dwa tygodnie. Daishi właśnie przecinał wodę próbując wyprzedzić ścigającego się z nim Ichiro. Jiro siedział na brzegu basenu i mierzył im czas.

-Ichi nie pozwól mu wygrać inaczej tydzień bez seksu masz zapewniony, albo i dwa – krzyczał nie przejmując się innymi.

Ichiro przyśpieszył i pierwszy dopłynął do niego. Po chwili wynurzył się Hayato.

-To nie fair. Mogę was oskarżyć o doping.

-To nie nie podlega pod tą kategorię – Oschima uśmiechnął się chytrze.

-Ja ci zaraz dam kategorię – Hayato chwycił go za ręce i wciągnął do wody – Teraz to ty będziesz się z nim ścigał.

-Ichiro jak wygram... - nie dokończył, bo jego chłopak zatkał mu usta dłonią.

-Walka ma być uczciwa myszko.

Meiji roześmiał się siedząc wtulony do Satoru na podwójnym leżaku. Obserwował wszystkich. Etsuya z Kazunarim grali w kosza i wygrywał aktor. Shimada tydzień temu zakończył pracę nad kolejnym filmem i teraz w pełni korzystał z wolego czasu. Zaprzyjaźnił się z Kazunarim o którym już nikt nie pamiętał jak wcześniej traktował homoseksualistów, ale i tak tylko między nimi czuł się swobodnie. Od pół roku Kazu był ojcem małej Tamiko, która w danej chwili zasypiała w ramionach Mayuko. Kobieta patrzyła jak jej mąż gra i kołysała córkę. A Hayato i Estuya nadal byli razem, szczęśliwi.

Do ogrodu weszli spóźnieni Ryutaro z żoną w wysokiej ciąży.

-Witajcie spóźnialscy – odezwał się Satoru. Przy okazji gładził bok swego chłopaka długimi, powolnymi ruchami.

-Hej zakochani.

-Junko wyglądasz kwitnąco.

-Meiji kolejny komplemenciarz. Taka gruba jeszcze nie byłam – pogłaskała swój duży brzuch - Bliźniacy strasznie się rozpychają.

-Chodź musimy ich nakarmić kochanie. A Meiji gratuluję nowego auta.

-Dziękuję. W końcu nie muszę jeździć tym starym rzęchem.

-Taa po tym jak zgodził się, że mu kupię coś lepszego – dodał Satoru. Nie lubił, kiedy Meiji jeździł tym starym samochodem i musiał długo wiercić mu dziurę w brzuchu, żeby chłopak zgodził się na kupno lepszego samochodu.

-I dobrze zrobiłeś. Para powinna sobie pomagać – powiedziała żona Ryutaro - Pogadamy później. Chłopcy chcą jeść – dotknęła swego brzucha patrząc sugestywnie na męża.

-Promieniejesz – szepnął mu do ucha Satoru, kiedy zostali sami przy leżakach.

-Kocham wakacje. Ponownie jesteśmy wszyscy razem. W ciągu roku studia zabierają nam tyle czasu, że sporadyczne spotkania mnie zaczynają wkurzać, a teraz nareszcie jesteśmy razem.

-My zawsze jesteśmy razem.

-Tak kochany. Cieszę się, że dostaliśmy się na fizjoterapię. Chciałbym pomagać ludziom takim jak byłem ja. Mam nadzieję, że wielu uda mi się postawić na nogi.

-Nam się uda – każdego dnia kochał go mocniej.

-Nam.

Usłyszeli plusk wody i zobaczyli jak za Jirem wskoczył Arato i obaj zaczęli się całować w basenie. Obaj kochali wodę.

-A ci zawsze napaleni – Meiji nie spuszczał z nich oka – Wierzysz, że oni są razem tylko dla seksu?

-Nie. Namiętność szybko by się wypaliła. A oni z długą przerwą, przetrwali ze sobą. Wiedzą co do siebie czują nie muszą tego mówić, nie ten typ, a my możemy się tylko domyślać.

-Taa i będą uparcie twierdzić, że tylko się lubią i tak dalej. Przyznam, że nie wierzyłem, że Ichiro pozwoli Jiro na powrót po tym jak ten zdradził go z tamtą dziewczyną.

-Nie tak szybko wrócili do siebie. Trwało to pół roku. Pół roku skomlenia i biadolenia, przepraszania, aż w końcu zostało mu wszystko wybaczone.

-Myślę, że Jiro wiedział co stracił przez swoją głupotę i już nie popełni błędu. Ma tylko jego i nas odkąd nie utrzymuje z rodziną kontaktów.

Pamiętał ten dzień, kiedy Jiro odwiedził ojczyma i matkę po kilku miesiącach nieobecności w domu. Nie wszedł nawet do domu, kiedy ojczym mu przyłożył i nazwał od lachociągów i zboczeńców. Jakimś cudem facet dowiedział się o jego orientacji. Meiji wszystko słyszał siedząc w ogrodzie w domu Satoru. Od tamtej pory Jiro omija swój były dom z daleka. Czas rozstania z Ichirem spędził u rodziny Daishi, którzy przyjęli go z otwartymi ramionami.

-Plotkary z nas – stwierdził Satoru.

-Wielkie. Kocham cię - popatrzył na niego.

-Och ty mój cudzie – wpił mu się w usta spijając z nich kolejne pocałunki.

-Ej nie lenić się – obaj zostali złapani za ręce przez Kazu i Etsuyę – Do roboty. Mamy przecież rozegrać mecz.

-Miziać się będziecie później – powiedział Kazu.

-Jiro, Ichi, Ryu, kotuś zaczynamy. Przegrani stawiają kolację w najlepszej restauracji i usługują jutro przez cały dzień wygranym – Etsu potarł ręce – Losujemy kto z kim gra, aby było sprawiedliwie.

Meiji pocałował swego chłopaka na szczęście i wylosował swoją grupę. Rozejrzał się jeszcze po twarzach wszystkich i pomyślał, że takich przyjaciół i to ze świecą szukać. Przeszedł długą i ciężką drogę, aby ich znaleźć. Oni byli prawdziwi, wierni i kochał każdego bez wyjątku. Oczywiście swego chłopaka kochał najbardziej na świecie. I ten chłopak stanął po przeciwnej stronie boiska wraz z Kazu, Hayato i Jirem.

-Dokopię ci piękny – usłyszał.

-To będziesz spał na podłodze złociutki – białowłosy zdjął koszulkę i uśmiechnął się wrednie. Jednak jego oczy pokazywały palące się uczucie miłości do tego szarookiego chłopaka.

I rozpoczął się mecz.

KONIEC

A ich życie toczyło się dalej poza ramami opowiadania. Co tam dalej u nich było? Zostawiam to już waszej wyobraźni. :DD