Tylko Ty 2 - rozdział 18

Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Cieszę się, że mimo gróźb, to nie zrealizowaliście ich, bo nie byłoby kolejnego rozdziału. Zobaczę co napiszecie pod tym. I witam dotąd milczących, a także nowych czytelników. :D

Rozdział sprawdzała Ay. :*

***

Kei zjechał windą na dół. Jego przyjaciel zapewne już tu jest. Nadal nim był, nawet po tym, co zrobił. Drzwi windy się rozsunęły, kiedy ta zatrzymała się na parterze. Wyszedł z niej. Jego oczom ukazał się niecodzienny widok. Haru leżał na posadzce, a obok stali lub pochylali się ludzie.
- Proszę pana. Proszę się uspokoić - mówiła jakaś kobieta.
- Co tu się dzieje? - brunet podszedł do wyjącego z bólu mężczyzny. – Haru, co ci jest? - położył mu rękę na ramieniu i usiadł obok niego.
Nakamura drgnął, słysząc go. Podniósł głowę.
- Jak to, co mi jest? Katsumi nie żyje, a ciebie to nie rusza?
- Co ty pleciesz? Jeszcze dwie minuty temu Katsu miał się całkiem dobrze.
- O czym ty mówisz? - zacisnął palce na jego ubraniu. - Recepcjonista powiedział mi, że on nie żyje.
- Nie wiem, kto umarł, ale nie nasz Katsu. Poczekaj tu - z trudem odlepił od siebie dłonie mężczyzny i wstał. - Kto z państwa powiedział temu mężczyźnie, że Katsumi Yamada nie żyje? - uch, robił się zły.
- Ja, ale to prawda - naprzeciw wyszedł recepcjonista.
- Jaka prawda? Widziałem go chwilę temu!
- Nooo, sprawdziłem w komputerze.
- Może to ktoś inny. Sprawdź jeszcze raz! Choćby wiek!
Chłopak wrócił za kontuar i ponownie przeszukał listę pacjentów.
- O, jest. Katsumi Yamada, lat siedemdziesiąt.
- To nie jest nasz przyjaciel.
- Ale nie ma tu innego Yamady.
- Bo pewnie jeszcze nie ma go w ewidencji szpitala! Następnym razem niech pan nie przekazuje wiadomości o śmierci pacjenta. To prawo lekarza! - darł się Kei.
Tymczasem Haru otarł czerwone i napuchnięte oczy. Jego Katsumi żył? Naprawdę żył? Mógł wszystko naprawić? Ciemność, która zaczęła go ogarniać, rozstąpiła się. Żył. Podniósł się i na słabych nogach podszedł do Tanaki. Złapał go za przedramię.
- Chcę go zobaczyć. Co mu jest? - w głosie słychać było błaganie.
- Właściwie nic. Wszedł na ulicę na czerwonym świetle. W ostatniej chwili odskoczył przed nadjeżdżającym pojazdem. Kierowca, na szczęście, już też zwalniał.
- To co tu robi?
- Odskakując, przewrócił się na chodnik. Uderzył w niego głową, ale widać, ma ją bardzo twardą. Do jutra zostanie na obserwacji. Zrobili mu już tomografię. Gdybyś wysłuchał mnie do końca, kiedy do ciebie dzwoniłem, wiedziałbyś o wszystkim.
- A dlaczego do mnie dzwoniłeś? Przecież on i ja...
- Szczerze? To nie wiem. To był odruch. Wiem, że on nie jest ci obojętny. A przed chwilą się o tym przekonałem.
- Ja też i to tak boleśnie, że nawet wrogowi tego nie życzę.
Płaczący Haru był dla Tanaki abstrakcją.
- Pewnie mnie wyrzuci, ale chcę go zobaczyć. Powiedzieć, co czuję. Błagam, Kei, zaprowadź mnie do niego.

***

Sachi stanął przed gabinetem Mitsuo. Mężczyzna prosił go o przyjście w wolnej chwili. Zapukał.
- Proszę.
- Dzień dobry - powiedział oficjalnie Sachi, zanim zamknął drzwi.
- Dzień dobry. A teraz przywitasz się ze mną tak, jak trzeba?
- Już się witałem rano.
- To było jakby śniadanie - Adachi uśmiechnął się drapieżnie. Siedział za biurkiem. - Teraz chcę deser - położył palec na ustach. - Tu pocałuj.
- Hahaha. Ktoś tu jest dziś bardziej spragniony niż ja, albo chce wolną godzinę spędzić na czymś przyjemniejszym - obszedł biurko.
- Tylko całus. W drzwiach nie ma klucza, a nie chcę rozgłaszać naszego romansu. Lepiej być ostrożnym.
- No tak, nienawiść ludzka i zazdrość nie mają granic. Moja koleżanka z grupy ma na ciebie ochotę - pochylił się i pocałował prosto w usta.
- Ma?
- Gdyby wiedziała, że jesteś już zajęty…
- A jestem? - mężczyzna podniósł brwi do góry.
- Od tej nocy, jesteś - kolejny całus. - A dziś idę do agencji i rezygnuję z pracy.
Adachiemu spadł kamień z serca. Nie chciał go do tego namawiać, ale nie chciał się też nim dzielić. Chciał go dla siebie. Strasznie szybko się to u nich działo, ale nie miał nic przeciw. Zwłaszcza, kiedy wiedział, że nie jest obojętny temu chłopakowi. Musi porozmawiać z rektorem o przeniesieniu do innego budynku, albo niech chociaż uczy inną grupę. Sachi nie może zostać posądzony o to, że zdał przyszłe egzaminy, o ile zda, bo z nim sypiał.
- Możesz tak po prostu zrezygnować?
- Agencja nie należy do jakiejś grupy przestępczej. Właściciel jest spoko. Nikogo tam siłą nie trzyma. A mnie dodatkowo kończy się dziś kontrakt.
- A ja muszę porozmawiać z rektorem.
- Po co? - przysiadł na biurku.
- To fajny człowiek, znam go od lat i chcę, by był po naszej stronie. To jedyna osoba z uczelni, której chcę powiedzieć.
- To on wie, że jesteś gejem?
- On tak, inni nie.
- Mitsuo, czy ty chcesz się zabezpieczyć, bo naprawdę... - jakoś nie umiał powiedzieć tego na głos.
Mężczyzna wstał i stanął pomiędzy jego nogami, które sobie rozsunął.
- Chcę być z tobą i zabezpieczyć, że tak powiem, tyły. Nikt w przyszłości nie może posądzić cię o nic. Dostaniesz innego wykładowcę, a na pewno egzaminów nie będziesz zdawał u mnie - pogłaskał go po policzku.
- Mam być czysty, jak łza.
- Tak, masz zdać, bo na to pracowałeś i nie w łóżku - pocałował go i odsunął się. - A teraz zmykaj. I przyjdź do mnie wieczorem.
- Dobrze, prrrofesorrrku.
- Awww. Idź już.
Sachi roześmiał się radośnie. Był taki szczęśliwy.

***

 Lekarze kazali mu leżeć, a on nie chciał. Nic mu nie było.
- Chciałbym wstać - mruknął.
- Kręci ci się w głowie, leż - powiedział Ryu.
- Kręci mi się z leżenia. Nie rozumiem, jak mogłem tak się zagapić. A gdyby ten facet jechał szybciej, nie zatrąbił...
- Jak pomyślę, co się mogło stać… Oblał mnie zimny pot, kiedy przez okno zobaczyłem, co się dzieje - oparł się o ścianę i założył ręce na piersi. - Za dużo myślisz. Widzę to.
- Za dużo. O Haru, Connorze, o sobie. Ech, szkoda gadać. Chciałbym... - urwał, kiedy drzwi do sali, w której niepotrzebnie go położyli, otworzyły się. Weszły dwie osoby. Jedna była tu mile widziana, a na widok drugiej coś się w nim wzburzyło. – Haru, co tu robisz? - i wtedy dostrzegł zaczerwienione oczy. - Masz zapalenie spojówek?
- Nie - bał się podejść. Nie chciał, aby go Katsu wyrzucił.
Kei złapał za rękę Ryu i wyciągnął kochanka na zewnątrz, mimo oporu mężczyzny. Zostawili obu mężczyzn samych.
- Nie? To dlaczego? - zapytał Yamada.
- Przepraszam - podszedł do łóżka i uklęknął. Chwycił blondyna za dłoń. - Bardzo cię zraniłem. Byłem taki głupi. Tak zaślepiony, że przestałem słuchać głosu swego serca. Wyrzuciłem cię z mego życia. Zniszczyłem naszą wspólną przyszłość. To, co razem stworzyliśmy. Katsumi, od kilku dni dociera do mnie prawda, a dziś, kiedy... Ktoś z recepcji powiedział mi, że nie żyjesz.
- Słucham?!
- Pomylili się, ale kiedy to usłyszałem, moja dusza rozerwała się na strzępy. Myśl, że nigdy nie mógłbym cię zobaczyć, dotknąć, usłyszeć twego głosu... Katsu, sprawiłem ci wielki ból. Wybacz mi, proszę - przytulił policzek do jego dłoni. Była taka ciepła. - Kocham cię, zawsze kochałem i będę kochał.  Tak bardzo cię przepraszam - Katsumi patrzył na niego, próbując zdusić cisnący się płacz, ale i rodzącą się złość. - Przepraszam, przepraszam, mój słodki. Potrzebuję twojej miłości i wybaczenia. Kocham cię. Wróć do mnie, a dam ci wszystko.
- Wrócić? Oszalałeś? Po tym, co mi zrobiłeś, mam od tak po paru twoich przeprosinach wrócić? - wyrwał rękę z jego dłoni. Czara się przelała. Czara tego, co czuł przez ostatnie tygodnie. Jeszcze jakiś czas temu, słysząc te słowa, rzuciłby się mu w ramiona, ale teraz? Zaczynał sobie układać życie, a ten teraz chciał znów być z nim? Wstał. Nie mógł tak leżeć, kiedy krew się w nim burzyła. - I co, za osiem lat ponownie spotkasz swą pierwszą miłość i mnie zostawisz?! Dobrze mi bez ciebie! Potrzebujesz mojego wybaczenia?! Proszę bardzo! Wybaczam! Wystarczy?! - rozrzucił ręce na boki.
- Katsu - również wstał.
- Wyrzuciłeś mnie ze swego życia, jak niepotrzebnego śmiecia. Jak kogoś, kto nic nigdy nie znaczył - już nie umiał zapanować na łzami. - To moja dusza wraz z sercem została rozdarta na strzępy i zdeptana z dnia na dzień. Wiesz, co myślę? Byłem tylko zastępstwem na te kilka lat. Zatkałem dziurę samotności, w jakiej się pogrążyłeś!
- Nie. Kochałem i kocham - chciał do niego podejść. - Ja tylko...
- Nie zbliżaj się do mnie! Nie waż się mnie dotykać. Nie masz prawa!
- Katsu, proszę, chcę cię objąć.
- Nie, Haru. Nie. Straciłeś prawo do dotykania mnie z dniem, kiedy mnie zdradziłeś! Straciłeś wszystkie prawa! Mam cię dość! Spadaj do swego kochasia i nie zawracaj mi więcej głowy!
- Katsu - nigdy nie czuł takiego cierpienia. - Kocham cię.
- Ale ja ciebie nie - otarł łzy dłońmi. - Kocham kogoś innego. Wyjdź stąd! I nie wracaj! Wynoś się!
Haru cofnął się. Katsumi już go nie chciał. Miał kogoś. Może dobrze, bo on już nie był wart tego uroczego blondyna. Nie był nic wart. Popatrzył jeszcze na niego. Katsu stał butnie na środku pokoju i czekał na jego wyjście.
- Masz rację, Katsumi. Przepraszam - powiedział tak cicho, że sam ledwie się słyszał. Powolnym krokiem opuścił salę chorych.
Katsumi, którego serce po raz kolejny umierało z bólu, opadł na kolana. Poczuł wokół siebie otaczające go ramiona.
- Ciii - kojący głos Ryu rozbrzmiał przy jego uchu.
- Odrzuciłem go. On chciał wrócić. Ja go odrzuciłem. A tak bardzo chcę go mieć obok siebie. Nie mogłem go przyjąć. Boję się, że znów mnie zrani, ale tak bardzo go kocham.
- Ciii, kochanie, płacz. Płacz jest dobry. Ciii - kołysał go w ramionach, jak małe dziecko. - Już dobrze. Wszystko będzie dobrze.
- Nic już nie będzie dobrze.
***

Nie zważając na wołania Keia, biegł przed siebie. Gdy dotarł do schodów, nie zwolnił. Chciał uciec z tego szpitala, od życia.
- Haru, stój, do cholery!
Ludzie się za nimi oglądali. Niektóre pielęgniarki wołały o ciszę. On i Ryu wszystko słyszeli, stojąc przed pokojem. I teraz bał się o przyjaciela. Kto wie, co może zrobić. Chociaż to facet, powinien się nim zająć. Nakamura zatrzymał się dopiero na parkingu, szukając kluczyków do auta.
- O nie. W takim stanie nie będziesz prowadził.
- Będę i gówno mi zrobisz!
- Odwiozę cię do domu - podszedł do niego spokojnie.
- On mnie nie chce. To koniec. Wszystko spieprzyłem!
- Zgadza się, ale teraz musisz się wziąć w garść i to naprawić.
- Tu nic się nie da naprawić. Za mocno go zraniłem, aby ponownie mógł mi zaufać. Kurwa  -  uderzył pięścią w swój samochód. - Jestem głupi. Na jego miejscu bym nie chciał się widzieć. Tamten cymbał tak mnie oślepił! A ja go słuchałem i szedłem na pewną śmierć, jak marynarze zwabieni głosami syren. Zasługuję tylko na potępienie - oparł czoło o dach auta. - Na nic więcej.
- Przyznaję, byłem na ciebie wściekły, chwilami nawet bardziej niż Ryu. Wiesz, on wierzył, że ty kochasz Katsumiego i że kiedyś otworzysz oczy. Jeszcze nie jest za późno...
- Co ty pieprzysz?! - zgromił go wzrokiem. - Jest za późno. Było już wtedy, kiedy odezwałem się do Naohiro. Muszę się napić. Chcę się schlać w trupa. Chcę zdechnąć!
- To nie wyjście, ale może się uspokoisz - bał się, żeby Haru nie zrobił sobie jakiegoś głupstwa. Teraz był w opłakanym stanie i różne rzeczy mogły mu przyjść do głowy. - Daj kluczyki - wyciągnął rękę.
Nakamura z ociąganiem podał mu kluczyki, których jeszcze wcześniej nie mógł znaleźć.
- Dam znać Ryu, że jestem z tobą. Wsiadaj.
Wsiadł, był jak marionetka. Kastumi go nie chciał, ale przynajmniej jego śmierć nie okazała się prawdą. Chłopak żył, ale nie było już nadziei na poskładanie ich związku.

***

Ryu odebrał telefon.
= Jak się czuje Katsu? - zapytał jego mężczyzna.
- Pielęgniarka dała mu coś na uspokojenie. Zasnął. Nie zbudzi się prędko. Zostanę z nim.
= Ja zostanę z Haru. Raczej nie wrócę na noc. Kocham cię, kotuś.
- Też cię kocham - nigdy nie chciał, aby taka sytuacja, jak między tą dwójką, przydarzyła się im.

***

Ostatni raz tu będzie. Nie było mu tu źle, ale teraz, kiedy jego wartości życiowe całkiem się przeistoczyły, nie zamierzał wracać do agencji. Pokonał długi korytarz w budynku, gdzie wynajmowano biuro i zapukał. Drzwi otworzyła mu niska dziewczyna o karminowych włosach.
- Hej, Sachi. Szef od rana cię szuka.
- Cześć, Yoko. Jestem teraz. Dzwoniłem do niego, więc na mnie czeka.
- A czeka, czeka - dziewczyna, która pełniła rolę podobną do asystentki, weszła w głąb niewielkiego biura i zapukała do gabinetu. - Sang Hyeon, Sachi przyszedł.
- Niech wejdzie.
- Napijesz się czegoś? - zaproponowała kobieta.
- Nie - odmówił zaskoczony gościną. Tutaj jeszcze nikt nie zaproponował mu "czegoś do picia".
- Sachi, dobrze cię widzieć - ukłonił się jego alfons. Był Koreańczykiem. Wzrostem sporo przewyższał Amoriego. Krótkie, ulizane do tyłu, czarne włosy, wyraźnie wąska górna warga, mały garb na nosie i nieodłączna czerń, w jaką ubierał się mężczyzna, robiło z niego trochę niebezpiecznego typka. Ale to był tylko wygląd. Facet był surowy, ale nie taki zły, jak go niektórzy określali.
- Nie wiem, czy dobrze, szefie. Wiesz, po co tu jestem.
- Na pewno nie zmienisz zdania? Niektórzy twoi klienci się zapłaczą.
- Akurat tych mi nie żal. Znajdą pocieszenie w innych ramionach.
- Usiądziesz?
-  Sang Hyeon, nie przedłużajmy.
- Chciałbym cię zatrzymać. No, ale jak nie chcesz - podał mu dokumenty. - Twój stary kontrakt. Wszystko podpisane, przeczytaj i możemy się pożegnać. Naprawdę nie zostaniesz? Miałbyś większy procent z...
- Naprawdę - zajrzał do dokumentów. - Ten rozdział mego życia chcę zamknąć na zawsze.
- Zakochałeś się?
- Dlaczego o to pytasz?
- Zazwyczaj odchodzicie ode mnie z miłości.
- Możliwe. Czyli to wszystko? 
- Tak, zawsze możesz wrócić.
- Nie, dziękuję - teraz "zawsze" to on chciał być z Mitsuo Adachim. Zadzwoni jeszcze do Eijiego i powie mu, że zrezygnował z tej pracy. Powinien się ucieszyć. Dziwne, że nie zakochał się w Eijim, ale to chyba nie był "ten" mężczyzna. Druga połówka? Nie, nie wierzył w takie rzeczy. Teraz przed nim rozpościerała się nowa życiowa droga.

***

Brakowało mu go. Tęsknił i wyobrażał sobie wszystko to, co robił z Daisuke. Z jednej strony żałował, że go zostawił, ale z drugiej wiedział, że podjął dobrą decyzję. Musi iść do przodu, rozwijać się, znaleźć sobie chłopaka, który go pokocha. Wszedł do domu i rozebrał się. Miał przygarbioną postawę, kiedy wlókł się do kuchni.
- O, Sejen. Mama właśnie podaje obiad - Saori uśmiechnęła się radośnie.
- Wyglądasz, jak słoneczko - poczochrał ją po głowie.
- Umyj ręce. Naleję ci zupy - powiedziała mama.
- Widzę, że tata jest w domu. Jego auto stoi na podjeździe.
- Jest.
- Nie mam ochoty się z nim kłócić.
Do kuchni wszedł Shigeru. Sejen popatrzył na niego. Wciąż odkładali z Sachim poważną rozmowę z chłopakiem. W sumie dziś miał wolny wieczór, mogliby z nim porozmawiać. Sachi do niego dzwonił, że niedługo będzie w domu.
- Shigi, jak przyjedzie Sachi, to będziemy chcieli z tobą porozmawiać.
- O czym?
- O tolerancji - przed nim ręce matki postawiły zupę. – Dziękuję, mamo.
- Proszę.
- Chcesz z moim synem rozmawiać o tolerancji? - głos ojca rozbrzmiał w kuchni. - A może ty i twój brat pragniecie zrobić z niego pedała?
- To by była tragedia dla ciebie, co nie? Trzech synów i każdy pedał.
- Proszę was, nie kłóćcie się, przy stole są dzieci - uspokajała ich pani Amori. – Kochanie, powiedziałam ci, że jeszcze raz skrzywdzisz któreś z twoich dzieci, to będziesz pakował walizki.
- Ciekawe, jakbyś sobie dała radę bez moich pieniędzy. Niewiele zarabiasz na tych swoich zdjęciach - syknął.
- Nie jestem od ciebie uzależniona. Już nie. Postanowiłam z moją przyjaciółką otworzyć zakład fotograficzny. Moją pasję połączę z pracą. Wychowam dzieci bez ciebie. Jeszcze jedno słówko... - zagroziła.
Sejen patrzył na matkę, jak na obcą kobietę. Nie poznawał jej, ale bardzo ta zmiana mu się podobała. Jedyny dobry plus w ostatnich ciężkich dniach.
Sachi przyszedł w czasie obiadu, zjadł szybko i obaj zabrali Shigeru do ich pokoju na małą pogawędkę.
- Czego chcecie? - chłopiec, cały naburmuszony, kopnął nogę biurka.
- Mały, nie twoje, nie psuj - Sachi postanowił wcielić się w złego glinę. - Słuchaj, to, co robisz i mówisz sprawia ludziom ból. I chcemy cię nauczyć, że bycie innym nie oznacza czegoś złego.
- Innym?
- Pedałem, braciszku. Tak ciągle mówisz - Sejen przysunął mu krzesło. - Siadaj.
- U nas wszyscy tak mówią. Ojciec też.
- Ale ty nie powinieneś tego po nich powtarzać! A jak to będziesz robił, to ci nogi z dupy powyrywam.
- Sachi.
- Cicho, Sej. Wiesz nawet, co to znaczy "pedał"? - zapytał najstarszy z braci najmłodszego.
- Kiedy chłopak całuje się z chłopakiem.
- A wiesz, że to nas rani? Mówienie czegoś takiego jest złe. Jak ty byś się czuł, - Sachi ukucnął przed nim - kiedy twoi koledzy i my nazywalibyśmy cię gównem? Co, gówno? No jak się czujesz? Gówno, odrobiłeś lekcje? Gówno, chodź jeść. Co byś wtedy czuł?
Sejen nie był przekonany, co do takiej lekcji, ale widział, że Shigeru zaczął myśleć.
- Bolałoby mnie to.
- To tak, jak nas i innych boli takie traktowanie, jak robisz to ty, tata, twoi koledzy. Jesteśmy ludźmi, mamy uczucia. Nie jesteśmy inni. Po prostu kochamy inaczej, ale to nie znaczy, że to jest coś gorszego - tłumaczył Sejen.
- Zrozum, Shigeru - Sachi podniósł się i usiadł na swoim łóżku. - Kochamy cię, jesteś naszym małym braciszkiem i nie chcemy, abyś nas nie akceptował.
- Chcecie mi powiedzieć, że słowo "pedał" to tak, jakby ktoś do mnie mówił, że jestem gównem i że tak nie powinno się mówić?
- Tak. Nie od nas zależy, jacy jesteśmy - mówił Sachi. - Tacy się urodziliśmy. I to nic złego, gorszego.
- Ale tata mówi...
- Tata złości się nawet na mamę za przesoloną zupę. Jego nikt nie nauczył tego, co my wiemy i czego chcielibyśmy nauczyć ciebie - tym razem głos zabrał Sejen. - Patrz na ludzkie serca, nie na to, z kim ludzie się całują, jak chodzą ubrani, uczesani, czy są grubi, chudzi. Oceniaj ludzi, a najlepiej postaraj się ich poznać po tym, jacy są. Słuchaj swego serca, Shigeru. Co ono ci mówi?
- Mówi... - chłopiec zastanowił się chwilę. - Że muszę iść.
Sachi położył się na łóżku na plecach zrezygnowany. Miał nadzieję, że braciszek coś zrozumiał. Po chwili dołączył do niego Sejen, kładąc się obok i patrząc w sufit.
- To dzieciak, czego się spodziewaliśmy?
- Nie wiem, ale mam nadzieję, że coś do niego dotarło.
- Ta, to „gówno” najbardziej, aleś wymyślił.
- Nic innego nie przyszło mi do głowy - popatrzył na młodszego brata. - A ty jak się trzymasz?
- Kiepsko. Jak pomyślę, że jutro znów go będę widział, to... Nieważne. A co u ciebie?
- U mnie wspaniale - podparł się na łokciu. - Zrezygnowałem z agencji, jestem z Mitsuo. Lepiej być nie może. Dziś też nie wrócę na noc.
- To masz fajnie. A ja mam teraz pod górkę. Liczę, że coś się zmieni, ale nie czekam na zmianę w Daiu.
- Zawsze jest nadzieja.
- U mnie jej nie ma - wstał. Musiał wziąć się za lekcje. - I nie patrz tak, jakby ci było mnie żal. Dam sobie radę. Płakać nie będę. Wczoraj u Miyo naryczałem się za wszystkie czasy. Teraz będę patrzył do przodu - sięgnął do swego plecaka, wyjął z niego książki i jedna sprawiła, że puls przyspieszył. Wgapiał się w okładkę książki, którą pożyczył od Tozawy. – Cholera, muszę mu to oddać.
- Co?
- To - wskazał palcem na przedmiot. - Nawet jej nie skończyłem.
- Daj mi jego adres, to ją odwiozę.
- Nie! Pomyślałby, że tchórzę. Oddam mu ją jutro w szkole. To będzie nasze ostatnie bliskie spotkanie.
Odłożył książkę na bok i zasiadł do lekcji. Zajmie się tym i przestanie myśleć o tym dupku.


***

- Jestem skurwysynem - wysyczał Haru. Siedział na podłodze swojego mieszkania z butelką koniaku w ręce.
- Jesteś. Nalej - Kei podsunął mu szklankę.
- Debilem.
- Skończonym bałwanem. Świnią. Zdrajcą. Nalej - siedział obok niego z wyciągniętymi przed siebie nogami.
- Będę miał mało. Chcę się schlać - odsunął butelkę.
- Skąpiec. Masz jeszcze połowę. Nalewaj.
- Po co tu ze mną siedzisz? - dopiero zaczynał czuć efekty wypitego alkoholu. Nie jego wina, że miał za mocny łeb.
- Żeby miał cię kto powstrzymać przed zapiciem się na śmierć. Wiesz, że alkohol na rozwiązywanie problemów jest do bani. Człowiek trzeźwieje, a problemy wracają - upił łyk ze swojej szklanki o grubym szkle.
- Moralizator się znalazł. Powiedziałby kto, że ty jesteś święty - popatrzył na niego zmrużonymi oczyma.
- Nie jestem. W przeszłości skrzywdziłem wiele osób. Co noc rżnąłem jakiegoś faceta, a wielu z nich chciało czegoś więcej ze mną, ale ja ich po prostu niszczyłem.
- Taa. Pamiętam. Wcześniej to tylko ze mną miałeś najdłuższy seks - pociągnął ze szklanki solidnego łyka.  - Rozkładałeś przedenmną nóżki, jak napalona dziwka.
- Byłem młody, głupi i chętny - mruknął Kei. - To ty wprowadziłeś mnie w świat seksu.
- Ryu wie, że byłem twoim pierwszym?
- Wie. Nie przeszkadza mu to. Obaj mieliśmy za sobą przeszłość, zanim się spotkaliśmy.
- Tak, Kei, ale ja wiem, jak ty pachniesz, jak wyglądasz w łóżku i jakiego masz - sugestywnie spojrzał mu na krocze.
- Pf - prychnął. - I wzajemnie. Katsumi też wie, a nie ma nic przeciw - zaczynało mu się kręcić w głowie.
- Jestem debilem.
- Już to ustaliliśmy.
- Jak mogłem mu to zrobić? Przecież Naohiro już nie jest tym fajnym, młodym chłopaczkiem. To dorosły facet i nie w moim typie. Powiedz, co ja w nim zobaczyłem?
- Nie wiem, nie znam go. I nie chcę poznać - ponownie podsunął szklankę.
- Oślepłem. Coś zasłoniło mojego Katsu, a tylko widziało Naohiro. Wiesz, ostatnio ciągle się kłócimy. Przeszkadza mu, że noszę to - rozpiął dwa guziki koszuli i sięgnął po łańcuszek. W tym czasie Kei sam sobie nalał alkoholu. - Zobacz. Ten wisiorek był niczym pierścionek zaręczynowy.
- Należał do Katsu? - upewnił się Tanaka.
- Tak. A ja wszystko zmieszałem z błotem. Nasze osiem lat. Powinienem był zdechnąć! - czuł w środku ogromny, wręcz niszczycielski ból. Chwycił za stojącą obok Keia butelkę i rzucił ją o przeciwległą ścianę z taką wściekłością, że szkło rozbiło się na drobny mak. - Gdy powiedzieli, że on nie żyje... - zacisnął palce obu rąk na swoich włosach. - Mój świat się zawalił. Tak jak jego, kiedy go odtrąciłem. Cholera, Kei, co ja zrobiłem? - zaczął kołysać się jak dziecko.
- Haru? Haru? Co ci jest? - zaniepokoiło to młodszego mężczyznę. – Haru, uspokój się. Chodź, idziesz spać. Koniec chlania - podniósł się na chwiejnych nogach, z trudem ciągnąc Nakamurę za sobą. - Rano wszystko będzie inaczej.
Haru dał się pociągnąć ponownie, jak szmaciana lalka. Nie widział przed sobą przyszłości, tylko nicość tak wielką, że przytłaczała go swoim ogromem.

***

Ryu wykąpał się w pachnącej  pianie i wyszedł z łazienki. Czekała go samotna noc, ale obiecał sobie, że nie pozwoli, aby nękały go koszmary. Lekarz dał mu parę wskazówek na zrelaksowanie się. Pozytywne myśli też działały dobrze. Chociaż ostatni koszmar mógł być wynikiem listu, to i tak wolał dmuchać na zimne. Wsunął się pod kołdrę. Gdy miał gasić światło, jego komórka rozdzwoniła się. Tylko jedna osoba mogła dzwonić o tej porze. Spojrzał na wyświetlacz. Nie mylił się. Odebrał telefon.
- Wiesz, która godzina?
= Wiem, kotuś - głos Keia był przytłumiony alkoholem. - Chcę ci tylko powiedzieć, że wszystko w porządku. Położyłem Haru spać. Sądzę, że rano się lepiej poczuje.
- Nie żal mi go, ale nie chciałbym, żeby coś sobie zrobił.
= A ty jak tam?
- Kładę się spać z pozytywnymi myślami. To będzie test na to, czy terapia pomaga.
= Po prostu pomyśl o tym, jak bardzo cię kocham i co ci zrobię przyjemnego kolejnej nocy.
- Chcesz, żebym obudził się z erekcją? Kto się nią zajmie?
= Masz sprawną rączkę.
- Haha. Kocham cię - po drugiej stronie słuchawki coś zatłukło. - Co ty tam robisz?
= Próbuję się ułożyć na kanapie. Właśnie przyłożyłem łokciem w stolik - przysunął go do siebie, aby mieć wodę pod ręką.
- Mój biedak musi się tak męczyć. Gdybym był przy tobie, to bym podmuchał i pocałował bolące miejsce, ale alkohol i tak cię znieczulił co?
= No, trochę się wypiło. Śpij dobrze, Ryu. Kolorowych snów.
- Po twoim telefonie sądzę, że takie będą. Pa.
= Dobranoc.
Nacisnął czerwony przycisk i odłożył telefon. Zgasił światło w pokoju i przyłożył głowę do poduszki. Zmęczony po całym dniu od razu zasnął. A śniły mu się tylko te dobre sny.

***

Tak miało być od początku i przykro mi było, że dla kogoś jestem do bani, tylko dlatego, że zrobiłam w poprzednim rozdziale to co zrobiłam. Ja raczej nie oceniam autorów, po tym, że kogoś uśmiercą.