IBARA - rozdział 1

W tym opowiadaniu wszelkie homoseksualne związki nie są tępione. Również takie małżeństwa są w pełni akceptowane.

Taksówka zatrzymała się przy dużej bramie, która była otwarta na oścież. Starszy kierowca obejrzał się na swojego pasażera siedzącego z tyłu.

-No chłopcze dojechaliśmy na miejsce.

-To na pewno tu? - zapytał Shirai i wyjrzał przez okno, przez które zobaczył wyłaniającą się zza drzew w oddali willę.

-Tak, na pewno. To adres, który podałeś. To dzielnica willowa. Dom na który patrzysz – kierowca często zwracał się do młodych pasażerów na ty jak widział, że nie mieli nic przeciw temu – jest pod tym numerem.

-Spodziewałem się raczej jakiegoś biurowca lub czegoś w tym stylu, ale to może nawet lepiej – uśmiechnął się. Spojrzał na taksometr i zapłacił za kurs dodając do właściwej sumy 20% napiwku – dziękuję.

-Do widzenia chłopcze i powodzenia.

Nie podziękował, aby nie zapeszyć mimo, że przesądny nie był. Uśmiechnął się ciepło i wysiadł z auta. Od razu poczuł gorące promienie słońca uderzające go w twarz. Przez moment zapragnął powrócić do klimatyzowanego wnętrza taksówki, która już zniknęła za zakrętem. Dzień niewątpliwie był upalny i tylko lekki wiaterek szumiący pomiędzy gałęziami drzew rozwiewał mu włosy. Wyjął z kieszeni spodni kartkę zapisaną drukiem. Była ona wyrwana z jakiegoś kolorowego czasopisma. Spojrzał jeszcze raz na ogłoszenie, które wczoraj znalazł.

Agencja artystyczna i agencja modeli i fotomodeli pod kwiatową nazwą IBARA (róża) poszukuje grafika i projektanta w jednym, któremu nie jest obca praca nad projektowaniem scenerii, z inwencją twórczą, pasją, talentem, wyobraźnią i wiedzą. Więcej informacji pod niżej wymienionym numerem telefonu...

Dalej następowało sporo innych danych, oraz adres siedziby. Słyszał o tej agencji od kilku lat, była jedną z najlepszych w Tokio. Organizowała duże sesje zdjęciowe, pokazy mody promując ze znakomitym efektem swoich modeli.

Schował kartkę do kieszeni i poszedł po asfaltowej alei do imponującego budynku. Nie miał wątpliwości, gdzie się znajduje gdy zobaczył szyld z nazwą firmy. Wszedł do dużego holu i od razu rzuciły mu się w oczy posadzka z czarnego marmuru, nad głową miał sufit ułożony z luster, a kremowo białe ściany i dodatki wraz z czarnymi skórzanymi meblami i mnóstwem kwiatów nadawały wnętrzu specyficznego charakteru i uczucia, że chciało się tu zostać na zawsze. Podszedł do recepcji, umieszczonej na przeciw drzwi i uśmiechnął się miło do dziewczyny tam pracującej. Miała krótkie czarne włosy, ładną twarz i patrzyła na niego z zaciekawieniem.

-Dzień dobry. Ja z ogłoszenia. Dzwoniłem wczoraj i kazano mi tu dzisiaj przyjść.

-Dzień dobry. Pan w sprawie pracy grafika?

-Tak.

-Proszę o pańskie imię i nazwisko.

-Shirai Sakata.

Dziewczyna poklikała coś na klawiaturze.

-Tak jest pan umówiony – mówiła patrząc w ekran komputera – Ja zaraz zawiadomię koleżankę i poczeka na pana na górze. Proszę wejść tymi schodami na pierwsze piętro.

-Dziękuję.

-Mam nadzieję, że dostanie pan tą pracę.

-Czemu?

-Jesteś śliczny. Miło by było widzieć tutaj takie cudo.

-Zapewne przewija się tu wielu przystojnych mężczyzn.

-Tak, ale ty masz wyjątkową aurę i jak dla mnie jesteś boski – uśmiechnęła się zalotnie.

Shirai poczuł się zakłopotany komplementem, ale podziękował i wszedł na górę. Znalazł się w bliźniaczo podobnym holu i roześmiał się w duchu. Tylko jedna różnica dzieliła oba pomieszczenia. Tutaj przewijało się o wiele więcej ludzi. Podążali w różnych kierunkach i znikali w nieznanych mu pokojach i korytarzach.

-Pan Sakata?

Usłyszał za plecami głos i odwrócił się.

-Tak.

-Proszę ze mną. Zaprowadzę pana do naszego serca.

-Serca?

-To miejsce gdzie znajdują się nasze najważniejsze pomieszczenia i gabinet szefa.

-Czy każdym chętnym do pracy tutaj tak się zajmujecie?

-Dlaczego pan pyta?

-Od jakiegoś już czasu szukam pracy w swoim zawodzie i zazwyczaj na jakieś zainteresowanie moją osobą i na przyjęcie mnie na rozmowę musiałem długo czekać.

Weszli do jasno oświetlonego pokoju, tak dużego, że w nim mogło by się zmieścić mieszkanie, które wynajmował razy pięć.

-Ibara jest inna tu szanujemy każdego – i jak na zaprzeczenie jej słów drzwi do jednego z pokoi otworzyły się i dało się słyszeć nad wyraz niecenzuralne słowa skierowane pewnie do chłopaka wychodzącego z pomieszczenia – no bywają wyjątki.

-Aaaaa łapcie mnie – Sakata usłyszał krzyk i ujrzał chłopaka z szarymi włosami, który jechał dość szybko na rolkach i wymachiwał rękoma w powietrzu. Kiedy rolkarz znalazł się tuż przy nim chwycił brązowookiego okręcając się wokół niego i w końcu zatrzymał się – hamulce się zepsuły. Cześć Oharu i nieznajomy – puścił ramiona Shiraia.

-Cześć Akira.

-Cześć - brązowooki był zaciekawiony dziwnym kolorem włosów chłopaka i jego ubraniem. Wąskie biodrówki i króciutka koszulka odsłaniały mu ładną wciętą talię. Natomiast oczy były niesamowicie niebieskie, roześmiane i ciekawie na niego patrzące.

-Nie, nie, nie! Ile razy mam ci powtarzać, że ten projekt nie pasuje do tego pomysłu! - krzyczał głos z tego samego pokoju co poprzednio – Co za idiota to wmyślił? Mamy robić sesję z takim gównem? Znikaj mi stąd!

-Uuu szefuńcio coś dziś nie w humorze – stwierdził Akira.

-Taa. Nie chcę pana straszyć, ale to z nim jest pan umówiony – zwróciła się do Sakate – zazwyczaj jest w dobrym nastroju, ale dziś ktoś mu nastąpił na odcisk. Pójdę mu powiedzieć, że pan czeka.

-Nie bój się – pocieszał go Akira – Raidon to świetny gość. Tylko zbliża się między narodowa sesja, której wystrój mamy przygotować my i szefuńcio szaleje. A tak w ogóle to jestem Akira Yoshi, jestem fryzjerem, stylistą i asystentem fotografa w jednym.

Brązowooki również się przedstawił i powiedział co tu robi.

-Jesteś po akademii artystycznej?

-Tak skończyłem ją rok temu i od tego czasu ciężko mi znaleźć stałą pracę w moim zawodzie.

Akira usiadł na jeden z kanap i zaczął ściągać rolki.

-Długo już jeździsz? - przysiadł obok niego.

-Na tych za długo. A ogólnie to kilka lat i ciągle mam problem z zatrzymywaniem się.

-No poczułem to na własnej skórze.

-O przepraszam, że wziąłem cię za przyrząd do zahamowania – mimo to w jego glosie można było wyczuć rozbawienie.

-Ciesze się, że mogłem pomóc.

Po kilku minutach swobodnej rozmowy podeszła do nich Oharu.

-Możesz wejść – zwróciła się do Shiraia – czeka na ciebie.

Brązowooki poszedł do gabinetu z którego jakiś czas temu dochodziły krzyki szefa. Był zdenerwowany. Zapukał i po usłyszeniu zaproszenia wszedł do środka. Za dużym biurkiem zawalonym papierzyskami, siedział młody czarnowłosy mężczyzna. Miał na sobie szarą koszulę z rozpiętymi trzema guzikami u góry, a spod niej wystawał jakiś łańcuszek.

-Dzień dobry. Ja...

-Tak wiem co pan tu robi – powiedział dość oschle nie patrząc na chłopaka – Proszę siadać.

Usiadł na krześle, które stało przez biurkiem.

-Dobrze – Raidon odłożył przeglądane zdjęcia i popatrzył na swego rozmówcę. Ujrzał ładnego chłopaka o dużych brązowych oczach, długich niemal kobiecych rzęsach, ślicznie wykrojonych ustach i czarnych włosach których dłuższe kosmyki były związane tuż nad karkiem. Lśniły w odbijającym się w nich świetle – Niezły, ale samym wyglądem nic nie zwojuje jak nie ma talentu. Pracował już pan jako grafik?

-Nie miałem zbyt wielu okazji do tego, ale zajmuję się obróbką zdjęć, montażem i innymi projektami od wielu lat. To jest to co kocham i cieszył bym się jakbym dostał szansę na pracę w swoim zawodzie. W ogłoszeniu pisało, żeby przynieść ze sobą kilka swoich prac – sięgnął do swojej teczki – więc wydrukowałem moje ostatnie projekty zrobione w tym tygodniu i kilka sprzed roku.

Raidon przyjął plik dokumentów i rzucił ostatnie spojrzenie na zdenerwowanego chłopaka, po czym przyjrzał się drukom.

***

Akira rozsiadł się wygodnie na kanapie i postanowił zaczekać na wynik rozmowy odbywającej się w gabinecie szefuńcia, jak go nazywał.

-A ty co nie idziesz do swoich zajęć? - zapytała Oharu.

-Nie mam nic do roboty. Kogo mam czesać siebie? Siadaj i poczekaj ze mną.

-Polubiłeś tego chłopaka? Myślisz, że jest gejem?

-Jest. I polubiłem. Jest miły i z oczu mu dobrze patrzy. Widziałaś jego nogi? Ma je cholernie długie. Czemu pytasz o jego orientację?

-Bo jesteś dobry w wyczuwaniu tego, a ja nie chciałabym aby kolejny gej wpadł mi w oko.

-Aaa dobra taktyka po ostatnim razie.

-Sam widzisz. To ty sobie siedź i czekaj ja muszę wracać do swoich zajęć.

-Jesteś pracoholiczką – wyszczerzył się i posłał jej całusa.

-Też cię kocham.

Yoshi wstał zobaczywszy, że z gabinetu wychodzi Shirai.

-I co?

-Nie wiem. Obejrzał moje projekty i myślę, że mu się podobały, ale powiedział tylko, że zastanowi się.

-Mogę zobaczyć twoje prace?

-Tak.

-To usiądźmy.

Niebieskie oczy Akiry błyszczały, kiedy oglądał graficzne fantazje brązowookiego.

-Na ekranie wyglądają o wiele lepiej. Nie wiem czemu kazali to drukować.

-Są fantastyczne. Pewnie żyjesz za pan brat z Photoshopem i nie tylko.

-Przyznam, że nie mają przede mną tajemnic tego typu programy.

-A retusz tego zdjęcia wygląda niesamowicie. I ten montaż. Jak pomyśle co byś mógł zrobić z fotkami naszych chłopaków i jak oni mogli by zostać wypromowani.

-W agencji są tylko modele? Nie ma modelek?

-Szefuńcio zakładając kilka lat temu to miejsce od razu postanowił, że kobiety modelki odpadają. Świat potrzebuje facetów w tym zawodzie i zajął się ich szkoleniem, aż w końcu po ciężkiej pracy udało mu się.

-Akira znów mnie obgadujesz?

Podnieśli głowy z nad grafiki i ujrzeli, że nad nimi stoi Raidon. Twarz miał jak posąg i Sakata nie mógł odczytać co myśli czarnowłosy.

-Panie Sakata – odezwał się Walsh nie czekając na odpowiedź niebieskookiego. Shirai wstał – Podobają mi się pańskie prace. W porównaniu z innymi, którzy dziś się starali o miejsce tutaj wypadł pan najlepiej, ale muszę być pewny co do pana talentu. Grafik u nas zajmuje się nie tylko retuszem, ale również projektowaniem dekoracji i wnętrz w których odbywa się sesja zdjęciowa. Po kilku projektach widziałem, że to dla pana pestka i również wyobraźnia jest pana mocną stroną. Chce postawić przed panem zadanie i jak panu się uda to ma pan tę pracę.

-Super – wykrzyknął Akira doskakują do Raidona – wiedziałem szefuniu, że nie pozwolisz odejść takiemu talentowi tak szybko.

-Akira nie masz zajęć? Co tu robisz?

-Dotrzymuje towarzystwa nowemu koledze. A poza tym już wszytko przygotowałem do dzisiejszego pokazu. No to mów co Shirai ma zrobić.

-Twoim zadaniem będzie przygotowanie projektu wnętrza w którym za tydzień odbędzie się między narodowa sesja fotograficzna. Nasi modele mają na tle tego wnętrza pokazać swoje największe atuty. Mają wystąpić w garniturach i zareklamować jeden z największych domów mody w Japonii. Zdjęcia można potem dopracować, ale samo tło na którym będą robione musi być perfekcyjne. Będzie telewizja, więc nie zrezygnuję z dobrej reklamy. Podejmie się pan tego? Jeżeli tak ma pan dwa dni.

-Dwa dni? No chyba oszalałeś!

-Akirusiu zamknij się.

-Dobrze – odezwał się Shirai – za dwa dni mój pomysł będzie u pana na biurku.

Raidon popatrzył na chłopaka z zadowoleniem w oczach, a jednocześnie niewiarą.

-To do zobaczenia za dwa dni – powiedział i wrócił do swego gabinetu.

-Nie myślałem, że to tak na całkiem poważnie było w ogłoszeniu to z tymi projektami wnętrz.

-Tu chodzi raczej o stworzenie scenerii niż samego pomieszczenia. No wiesz jako agencja również artystyczna organizujemy sami pokazy mody i sesje zdjęciowe, nie tylko szkolimy modeli. Oharu na przykład poza samym szefuńciem uczy ich chodzić po wybiegu.

-Domyślam się o co ci chodzi. Z tą branżą nigdy nie miałem do czynienia także słabo się orientuję.

-Do tego co masz zrobić na to zadanie należy przygotowanie pomysłu na kompie, a resztą zajmą się osoby od dekorowania. Jesteś pewien, że dasz radę? Szefuńcio jest ostatnio strasznie uczulony na marne projekty.

-Postaram się go zadowolić.

-Uważaj co mówisz, bo w moich uszach to brzmi dość dwuznacznie. Chodź opowiem ci coś o tej sesji i gdzie się odbędzie oraz przekażę ci info czego masz nie robić.

-Najbardziej ciekawi mnie dlaczego twój szef ma dwa nazwiska w tym jedno amerykańskie.

-Jego ojciec jest Amerykaninem. Raidon ma nazwisko matki i ojca, aby zachować w tym obie kultury, ale sam widziałeś, że jego uroda jest bardziej amerykańska niż japońska. No, ale chodź wszystko Ci opowiem.

Godzinę później Shirai z głową napakowaną informacjami wyszedł z Ibary i wsiadł do zamówionej taksówki, która zawiozła go do mieszkania, które wynajmował od pół roku. Nie było wielkie tylko mały pokój z kuchnią i łazienka. Na nic droższego nie było go stać, a na rodziców liczyć nie chciał chcąc sam się usamodzielnić. Pochodził ze wsi z rodziny o silnie zakorzenionych tradycjach rodzinnych. Jako dziecko biegał wśród łąk i bezkresnych pól. Szczęśliwe dzieciństwo, pełne miłości przemieniło go w wrażliwego utalentowanego chłopaka. Podjął studia w Tokio i od tamtej pory w domu bywał tylko na święta. Życie pod kloszem było dobre tylko do pewnego momentu. Teraz starał się sam zarobić na utrzymanie się w tym mieście. Rodzice nie nalegali na jego powrót akceptując jego wybór.

Zrobił sobie kawy i usiadł na kanapie, która w nocy robiła za jego łóżko, przy ukochanym laptopie. Uruchomił potrzebne mu programy i zaczął sobie wyobrażać co on by chciał zobaczyć jako tło do takich zdjęć