IBARA - rozdział 3

Napięcie w nich zaczęło rosnąć z każdym milimetrem będąc bliżej do dotknięcia się ust. Trwali tak dłuższą chwilę, czekając na dalszy krok tego drugiego. Serce Shiraia chciało wyskoczyć z piersi, a wszelkie wątpliwości powoli znikały zatapiając go w słodkiej chwili oczekiwania.

Błysk flesza oświetlił ich twarze, a cichy dźwięk seryjnie robionych zdjęć rozszedł się po pomieszczeniu.

Mężczyźni odskoczyli od siebie jak oparzeni, a Raidon pobiegł w stronę natrętnego fotografa, który uciekł.

-Pieprzeni paparazzi! Wszędzie wynajdą sensację.

-Chyba nie powiesz mi, że on zrobił te zdjęcia dla gazety.

-Prędzej dla jakiegoś szmatławca.

-I co może mam się spodziewać, że w najbliższym czasie nasze zdjęcie znajdzie się w nim?

-Prawdopodobnie tak z opisem płomiennego romansu mój kochany Shirai.

-Nie stało by się to gdybyś nie próbował mnie całować! - był zły na bruneta – Co to w ogóle miało znaczyć?!

-Chciałem sprawdzić, czy mi ulegniesz. Chodziło mi tylko o pocałunek – dodał szybko nie chcąc wywołać w chłopaku większej wściekłości.

-Idiota. To, że dla ciebie pracuję nie znaczy, że możesz mnie całować, kiedy będzie ci to pasowało. I nie sprawdzaj mnie dobra?

-Ok. Mogę do ciebie mówić mój kochany.

-Ani się waż – popatrzył na niego ostro.

-Tak tylko pytałem.

-Odwieziesz mnie do domu, czy mam zamówić taksówkę?

-Odwiozę i o co tak się wściekasz?

-Nie mieszam pracy z życiem prywatnym. Zapamiętaj to sobie.

-Chyba trochę się wymiesza jak ukażą się te zdjęcia.

Shirai zawarczał i poszedł na przód.

Obudził go natarczywy dzwonek do drzwi. Sięgnął na stolik po telefon i sprawdził godzinę. Dochodziła siódma rano. Do pracy musiał iść dopiero na dziewiątą i chciał odespać godziny spędzone nad projektem. Ziewnął.

-Już idę – zarzucił na siebie szlafrok i podreptał zaspany do drzwi. Zajrzał przez judasza i stwierdził, że to właściciel mieszkania staje się coraz bardziej natarczywy. Otworzył mu i wpuścił do środka.

-Nareszcie ile mam czekać?

-Co pan tu robi?

-Jestem właścicielem i mogę tu przychodzić, kiedy mam ochotę – facet zdecydowanie nie był miły. Miał czterdziestkę na ramieniu, brudne włosy, piwny brzuszek i śmierdział alkoholem. Zdaniem Shiraia był obleśnym typem – Masz tydzień na wyniesienie się z tego mieszkania.

-Słucham?! - sen minął mu jak ręką odjął – mówił pan, że mogę tu mieszkać przez rok.

-Plany się zmieniły. Zalegałeś ostatnio z czynszem, a ja mam klienta na to mieszkanie. Dobrze płaci.

-Zapłaciłem do końca miesiąca...

-Pokryje to straty, kiedy się spóźniałeś. Nie mogę ryzykować, że znów mi nie zapłacisz.

-Mam pracę i teraz będę płacił regularnie.

-To duże ryzyko. Pracę zawsze możesz stracić. Chociaż... - zwiesił na chwilę głos - Będę miły i znam sposób dzięki któremu mógłbyś tu zostać – zbliżył się do chłopaka – Przyjemny sposób – położył mu zaborczo rękę na biodrze i pochylił się – jesteś cholernie przystojny chciałbym cię zerżnąć.

Shirai otworzył szeroko oczy. Nie wierzył w to co słyszał. Strącił rękę mężczyzny i z obrzydzoną miną wykrzyczał do niego:

-Wolę mieszkać na ulicy niż pozwolić się dotknąć komuś takiemu jak ty! Nie jestem dziwką.

-To wynoś się stąd natychmiast!

-Z chęcią!

-Masz godzinę!

-Tak dużo? Dziękuję za łaskę!

-Godzinę!

Facet wyszedł trzaskając drzwiami.

-Myślał, że mu się oddam! A chrzań się popaprańcu! - uf będzie musiał wziąć prysznic. Po tym dotyku czuje się brudny, ale to później. Ubrał się i zaczął pakować swoje rzeczy, na szczęście nie miał ich dużo. Życie studenta w małym pokoju akademickim nauczyło go, że czym mniejsza ilość ubrań i innych przedmiotów tym lepiej. Jak na złość czas szybko leciał, a do pracy nie chciał się spóźnić. Zamówił taksówkę i zabierając walizki wyszedł z mieszkania nie zamykając drzwi. Zaśmiał się w duchu, że gdyby tylko chciał mógłby żyć inaczej, ale nie chciał. Tak mu było dobrze, żył dla siebie i nikt go do niczego nie zmuszał. Z nadzieją, że nadal tak będzie wsiadł do taksówki i poprosił o zawiezienie go do najbliższego motelu.

***

Brunet usiadł za biurkiem na którym Oharu postawiła mu kubek kawy.

-Marnie wyglądasz – stwierdziła.

-I tak się czuję.

-Słyszałam, że porwałeś wczoraj Shiraia na bankiet i nie wróciliście już do agencji.

-Coś sugerujesz?

-Nie, ale to dziwne.

-Pokazałem mu miejsce w którym odbędzie sesja. Nie przyniosłaś cukru.

-Co ja twoja sekretarka?

-Chwilami się tak zachowujesz – wziął kubek i poszedł do niewielkiego pomieszczenia zaadoptowanego na kuchenkę. Sięgnął po cukiernice i wsypał do kawy cztery łyżeczki. Zamieszał.

-Czemu wyglądasz jakby cię stado słoni zdeptało?

-Nie spałem całą noc. To nie to co myślisz – dodał szybko widząc, że kobieta otwiera usta – Czy ty tylko jedno masz w głowie?

-Głodnemu chleb na myśli – powiedział Akira, który wszedł do pomieszczenia – O kawusia daj trochę – chciał wyciągnąć kubek z ręki Raidona.

-Zrób sobie – odsunął od niego życiodajny, czarny płyn.

-No daj łyczek. Plis, plis, plis. Kawa to moje życie, a w domu się skończyła. Zrobić nie zrobię, ponieważ ekspres mnie nie kocha. Daj – wyciągnął rękę.

Raidon przewrócił oczami i podał chłopakowi swój napój. Akira upił łyk i od razu go wypluł na nową koszulę mężczyzny.

-Czyś ty zgłupiał! Zobacz co zrobiłeś.

-To nie jest kawa tylko miód.

-Lubię słodką – próbował wytrzeć się serwetką – następnym razem nie rób tego – pokazał mu palcem mokrą plamę.

-Przepraszam.

-Cześć – przywitał się Shirai i usiadł na krześle.

-Hej. O jak tam wczorajszy bankiet? - zapytał Yoshi.

-Nudny.

-Nudny.

Odpowiedzieli jednocześnie Shirai i Raidon. Chłopak popatrzył na swojego szefa wilkiem.

-Stało się coś o czym nie wiem? - szarowłosy zauważył to spojrzenie.

-Akirusiu twoja ciekawość nie zna granic.

-Szefuńciu twoje tajemnice rozgrzewają ją do czerwoności. To mówcie prawdę. Zniknęliście na kilka godzin, a dziś wyglądacie na niewyspanych.

-No już pytałam o to Raidona, kiedy tak miło nam przerwałeś – Oharu zrobiła dwie kawy i podała chłopakom.

-Czekamy – Akira usiadł na stole zakładając nogę na nogę. Dziś był bez rolek. Zamiast nich nosił na stopach japonki, a spodnie zamienił na krótkie szorty, dzięki temu miał wyeksponowane piękne, szczupłe nogi. Niebieska koszulka dobrze komponowała się z jego oczami.

-Nie ma o czym mówić. Rozstaliśmy się wieczorem. Odwiozłem Shiraia do domu i sam wróciłem do siebie. Później zająłem się papierami co potrwało do trzeciej rano.

-Aha, a ty? - Oharu wskazała palcem na brązowookiego.

-Mam upierdliwych sąsiadów, którzy urządzili sobie balangę, a rano obudził mnie właściciel mieszkania i wywalił z niego na zbity pysk – napił się czarnego napoju, skrzywił się i od razu odstawił go na szafkę – Nie lubię kawy.

-Jak to cię wywalił? - zainteresował się Raidon.

-Zwyczajnie. Oskarżył mnie, że nie płacę czynszu, a zawsze regularnie go opłacałem, poza dwoma spóźnieniami.

-Przecież nie miał prawa ot tak cię wyrzucić.

-Miał, nie miał, nie ważne. Na pewno nie zostałbym tam jeszcze jednego dnia dłużej. Obleśne ścierwo chciało się do mnie dobrać.

-Nic ci nie zrobił – Oharu miała wystraszoną minę.

-Na szczęście nie.

-To gdzie się zatrzymałeś? - dopytywał się Raidon.

-W motelu. Później coś znajdę.

-Możesz u mnie zamieszkać – zaproponował Akira – Mam swoje mieszkanie i druga sypialnia jest pusta. Chętnie z kimś podzielę opłaty.

-Czyli nie robisz tego bezinteresownie? – Oharu złapała go lekko za ucho, udając, że go karci roześmiała się.

-Kochana dobrze mnie znasz. A tak poważnie to serio mówiłem. Możesz się jeszcze dziś do mnie wprowadzić.

-Nie znasz mnie. Jestem dla ciebie obcy, nie boisz się, że mogę ci coś zrobić?

-Jak coś przyjemnego to mogę się zgodzić – puścił do niego oczko – ale ufam ci. Masz dobre oczy.

-Słucham?

-Oczy są zwierciadłem duszy, a w twoich nie widzę niczego złego. Chodź podam ci adres i jeszcze dziś czekam na ciebie. Chyba, że nie chcesz – popatrzył na niego.

-Chcę.

-Będzie fajnie. Ej szefuńciu zmień koszulę. Nie ładnie tak się pokazywać z tą plamą.

-A kto ją zrobił? - Akira wzruszył ramionami i wyszedł z kuchenki wraz z Sakatą - Przysięgam ja go kiedyś uduszę.

-Nie zrobisz tego. Uwielbiasz go. Chodź mamy spotkanie z nowymi kandydatami. Widziałam paru ciekawych chłopaków.

-Czasem dziwię się, że aż tylu się pcha do tego zawodu. To cholernie ciężka praca.

-I właśnie ty jako były model możesz im wszystko wyjaśnić. I faktycznie zmień tą koszulę.

-Jestem za dobry dla was.

-Dzięki temu wszyscy cię kochamy.

-Nie podlizuj się Nakamoto.

***

Shirai od dwóch godzin retuszował zdjęcia Naokiego. Na modelowaniu się nie znał, ale ten facet miał w sobie coś. Każda poza, którą przyjmował, choćby najbardziej wymagająca u niego wyglądała wprost magicznie. Niewątpliwie było na czym zwiesić wzrok.

-Jak ci idzie? – Akira pochylił się nad jego ramieniem.

-Zdjęcia są znakomite i poza kilkoma poprawkami nie muszę nic robić. Właściwie już kończę – przeglądał tym razem czarno białe fotki, te robione w chwili, kiedy woda znaczyła skórę Naokiego.

-Te zdjęcia mają w sobie moc przyciągania. Kto je robił?

-Ikeda, nasz mistrz. Pracuje w tym fachu kilka lat. Tylko on fotografuje naszych najlepszych chłopców.

-Naoki nie ma szkieł kontaktowych?

-Uczulają go i nie lubi. W okularach wygląda seksi.

-Zgadzam się. Za godzinę skończę retusz to będzie mógł je odebrać.

-Fajnie.

Niebieskooki poklepał go po ramieniu i poszedł do swoich spraw. W sali w której odbywał się nabór nowych twarzy zobaczył Naokiego. Poszedł do siebie i wziął jego koszulę. Normalnie powiesił by ją w garderobie, ale ta należała wyłącznie do modela. Szybkim krokiem przeszedł do pomieszczenia i podał koszulę właścicielowi.

-Co to?

-Zapomniałeś wczoraj ją wziąć. Wyszedłeś z sesji mokry i pół nagi.

-Faktycznie. Śpieszyłem się. Dzięki.

-Obserwujesz nowe buźki?

-Raidon chce, żebym kilku nauczył zachowania przez aparatem.

-Chce zrobić z ciebie nauczyciela?

-Pewnie tak. Sam już nie daje rady, a chłopaków przybywa. Dla mnie może to być nowe doświadczenie.

-Wspominał coś o rozszerzeniu agencji o hostów to pewnie dlatego robi nabór.

-Możliwe.

Nic już więcej nie mówili tylko przyglądali się kolejnym młodym mężczyznom. Każdy z nich zaprezentował się na wybiegu, a potem przysiadał do Raidona i Oharu na chwilę rozmowy.

***

-Jak się nazywasz? - zapytał Walsh długowłosego chłopaka.

-Isei Nakadai. Mam dwadzieścia trzy lata.

-Pracowałeś do tej pory jako model?

-Uczestniczyłem w pokazach dla domu mody Kenzo i Rosalie.

-Nie jesteś amatorem – przeglądał jego portfolio.

-Nie, ale chciałbym się dużo nauczyć, a praca tutaj dała by mi więcej możliwości w osiągnięciu swoich marzeń.

-Jakie to marzenia? – Oharu podniosła jedną brew do góry.

-Stać się jednym z najsławniejszych modeli na świecie.

-Śmiało i wysoko pan mierzy.

-Nie lubię stać w miejscu. Jestem ambitny i pragnę się rozwijać – Isei uśmiechnął się promiennie.

***

-Niezły jest.

-Ma męża – powiedział Naoki.

-Co?! - jego głos był słyszalny nie tylko modelowi.

Raidon zmrużył oczy w niemej groźbie zakneblowania szarowłosego.

-Skąd wiesz, że ma męża?

-Uczestniczyłem z nim w paru pokazach. Zawsze przychodził do niego facet po trzydziestce. Raz usłyszałem, że mówi do niego, cytuję „mój mężu”. Także nie zawracaj sobie nim głowy.

-Odbiło ci? Nie jest w moim typie. Wolę tych wyższych ode mnie i bardziej umięśnionych.

-Pewnie kiedyś takiego spotkasz. Nic tu po mnie idę się przygotować za dwie godziny mam pokaz.

-Pomogę ci. Bez mojego uczesania nie wyjdziesz.

-Dzisiaj czesze mnie Iva.

Akira złapał czarnookiego za nadgarstek.

-Zawsze ja to robiłem.

-Ty masz się dziś zająć chłopakami. Powiedz szefowi, że jutro zajmę się tymi których wybiorą. Pa.

-Pa – przyjrzał się chłopakom, którzy byli po wstępnej rozmowie. Miał ich uczesać do sesji – To do roboty.

***

-Z twoich papierów wynika, że jesteś w stałym związku.

-Tak panie Walsh, mam męża od dwóch lat. Mam nadzieję, że to nie przekreśla moich szans jako pańskiego modela.

-Oczywiście, że nie. Prywatne życie należy do pana. My wymagamy tylko tego, żeby nie kolidowało to z pana pracą – powiedziała Oharu.

-Czy to znaczy, że...

-Zrobimy ci jeszcze kilka fotek i jak się spiszesz zostaniesz przyjęty.

-Dziękuję, bardzo dziękuję – Isei wstał i uścisnął im ręce.

-Uszczęśliwiłeś go – zauważyła Oharu, kiedy chłopak się od nich oddalił.

-Podoba mi się. Wie czego chce. Kogo jeszcze mamy?

***

Po pracy Shirai przewiózł swoje rzeczy do mieszkania Yoshiego. Ulokował się w sypialni urządzonej w kolorach ecru. Przez moment miał uczucie jakby przeniósł się w czasie. Gdy był dzieckiem jego pokój miał takie same kolory. Mama zawsze starała się by biło ciepło od każdego wnętrza domu. Wyszedł z pokoju i zastał swojego współlokatora w kuchni.

-Lubisz smażone warzywa? - spytał gospodarz.

-Uwielbiam. Nawet bardziej niż mięso.

-To dobrze, bo mam tylko to – wyszczerzył się.

-Akira jeszcze raz ci dziękuję, że mnie przygarnąłeś.

-Spoko. Miałem pokój wolny, ty takiego szukałeś to czemu miałem ci nie zaproponować wspólnego mieszkania. Gotowe. Nakryj do stołu. W szafce koło ciebie są talerze, a w szufladzie pałeczki. Chyba, że wolisz widelce to są obok nich.

Shirai uśmiechnął się ciepło zadowolony, że może pomóc. Nie chciał czuć się niepotrzebny i stać jak kołek gdy inni coś robią.

-To twoje mieszkanie?

-Tak. Kupiłem je rok temu.

-Pochodzisz stąd? – usiadł przy stole i zabrał się za jedzenie – pyszne.

-Lubię gotować, ale nie mam dla kogo. Tak urodziłem się tutaj i nie zamierzam się stąd wynosić. Tokio to mój dom. A ty?

-Ja pochodzę ze wsi sto kilometrów stąd. Przyjechałem studiować i zostałem.

-Uciekłeś od rodzinki? - nalał herbaty do kubków.

-Kocham rodziców, ale musiałem uwolnić się spod klosza, którym mnie otoczyli. Można powiedzieć, że od kilku spraw uciekłem.

-Oczko w głowie rodziców. Zapewne jedynak?

-Jedynak, który zawsze marzył o rodzeństwie. A ty masz rodzinę?

-Również jestem jedynakiem i mnie wychowała babcia, bo rodzice tak darli ze sobą koty, że wolałem zamieszkać u niej.

-Nie mieszkasz już z babcią.

-Dwa lata temu zmarła na raka – posmutniał.

-Akira przepraszam, że zapytałem...

-Nic nie szkodzi. Mogę o niej mówić, tylko są chwile, że chciałbym z nią pogadać, mogłem wszystko jej powiedzieć, a wtedy smutna prawda wraca ze zdwojoną siłą. Jej już nie ma i nic tego nic zmieni.– uśmiechnął się – Może dokładkę? - zapytał widząc pusty talerz kolegi.

-Nie zmieszczę już więcej. Najadłem się.

-Cieszę się, że mogłem cię usatysfakcjonować.

-Na pewno. To ja może pozmywam?

-Nie musisz.

-Chcę. Mieszkam tu zapomniałeś?

-To ja pójdę wziąć prysznic i kładę się. Jestem zmęczony. Dobranoc.

-Dobranoc.

Shirai pozbierał naczynia i włożył je do zlewu. Ten dzień zaczął się mu beznadziejnie, ale zakończył przyjemnie.

***

Isei zdjął szlafrok i nagi położył się do łóżka. Od razu przytulił się do męża. Tadashi ucałował go w czubek głowy.

-I jak ci poszło w agencji, cały dzień miałem urwanie głowy i nie miałem nawet chwili, aby z tobą pogadać.

-Świetnie. Przyjęli mnie.

-Jesteś pewien, że chcesz tam pracować?

-Inaczej się do niego nie zbliżę.

-Mam nadzieję, że wiesz co robisz.

-Wiem skarbie, nie martw się – cmoknął go w usta.

-Śpij.

-Kocham cię – ułożył głowę na piersi męża.

-Ja ciebie też.