Tylko Ty 2 - rozdział 13

Kochani, możecie mi powiedzieć, jak to jest na studiach, jeżeli chodzi o związek studenta/studentki z wykładowcą? Czytałam trochę w necie i jest różnie, a wiecie już, że chcę Sachiego z Mitsuo. :D
Jakiś czas temu natrafiłam na taki filmik:

Dziękuję za komentarze, wszystkie uważnie czytam. :D

Betowała Ay. :*

***

Kawiarnia, do jakiej wybrali się Miyo i Mikato, była miejscem dość osobliwym. Cały wystrój przypominał wiejską gospodę z dziewiętnastego wieku. Wszystko wokół wyłożone było drewnem, począwszy od hebanowej podłogi, kończąc na jasno orzechowym suficie. Po ścianach pięły się sztuczne, niestety, winorośle, których gałęzie oplatały zielone ramy okien oraz sięgały najbliżej stojących stolików. One też były jedyne w swoim rodzaju. Miały kształt beczek z winem, a krzesła od nich różniło tylko to, że były niższe i miały zrobione coś na kształt oparcia.

- Co to za miejsce? Nigdy tu nie byłam - dziewczyna była oczarowana. Już wyobrażała sobie sceny do nowego opowiadania. Jego akcja działa się pod koniec osiemnastego wieku i znalazła idealne miejsce do opisania baru, gdzie pracował jej główny bohater.

- Nie bywasz w tej dzielnicy - odpowiedział chłopak, prowadząc ją do wolnego stolika. - Dai i ja lubimy to miejsce. Ma taki swojski klimat.

- Będę tu częściej przyjeżdżać. I sklepy są niedaleko – usiadła, nadal rozglądając się wokół. - Naprawdę super miejsce. Muszę tu zabrać Sejena i koleżanki. Mam nadzieję, że kawę i ciacha też mają dobre.

- Też.

- Bardzo mało mówisz. Nawet, jak jesteś z Tozawą i Nishidą, też milczysz.

- Nie mam nic do powiedzenia.

- No co ty? Naprawdę? - zdziwiła się. - To ja mam dużo. Czasem aż za dużo. Ale spokojnie, nie bój się. Mam takie dni, kiedy też lubię sobie pomilczeć.

Do ich stolika podszedł kelner.

- Czym mogę służyć?

Miyo ledwie powstrzymała się przed powiedzeniem, że jej może służyć wszystkim. Chłopak był po prostu śliczny.

- Ja poproszę Latte macchiato oraz jakieś biszkoptowe ciacho z dużą porcją śmietany.

- Konkretnie jakie? - zapytał kelner.

- Zdaję się na pana, byle by było z jasnym biszkoptem.

- A dla pana?

- To samo poproszę.

Kelner skłonił się i odszedł.

- Lubisz ciacha? - zapytała Miyo.

- Uwielbiam, szczególnie z dużą porcją śmietany.

- Ja też. Powiedz, dlaczego taki spokojny chłopak, jak ty, zadaje się z Tozawą i Nishidą?

- Moja mama jest przyjaciółką Nishidów. Proste.

- Mimo tego nie rozumiem, dlaczego się z nimi zadajesz - kątem oka widziała zbliżającego się kelnera. - Nie jesteś taki, jak oni.

- Lepiej być z nimi, niż od nich obrywać.

Kelner postawił przed nimi ich zamówienie.

- Gdyby państwo jeszcze coś chcieli, to jestem do usług.

- Dobrze, dziękujemy - powiedziała Miyo, ale zaraz zwróciła się do kolegi. - Co to za wytłumaczenie, że lepiej z nimi trzymać?

- Jestem dość...

- Jesteś nieśmiałym milczkiem?

- Można tak to ująć. No i wiesz, co Tetsu robi z takimi, nie trzeba być gejem. Dai nie jest taki zły. Tylko pokazuje twardziela i jest mądry, dlatego to on jest głową naszej paczki.

- Nishida za to jest głupi, jak but, nie obrażając butów. Uważam, że on i jemu podobni, a w szkole ich masa, powinni dostać solidnego kopa w tyłek, aby się opamiętali. Wiesz, co?

- Hm?

- Jesteś ok. Zabierajmy się za te ciacha.

Mikato na dłużej zawiesił na niej wzrok.

- Ty też - szepnął.

- Co ja też?

- Też jesteś spoko - uśmiechnął się nieśmiało.

Miyo odwzajemniła uśmiech i wzięła do ręki widelczyk. Czas upływał jej szybko w dobrym towarzystwie, o jakim nigdy nie myślała. Jeszcze wczoraj, jakby ktoś jej powiedział, jak spędzi popołudnie, a raczej z kim, to by wyśmiała tą osobę. Natomiast dzisiaj tylko by się uśmiechnęła z zadowoleniem.

***

Sejen żałował, że już musi iść. Seks był bardzo udany, a on czuł się taki rozleniwiony. Nie miałby nic przeciw spędzeniu całej nocy z Tozawą.

- Odwiozę cię - zaproponował Dai, kiedy szli, a raczej próbowali iść, do holu. Po drodze cały czas się całowali, jakby ciągle nie byli sobą nasyceni.

- Mam autobus za dziesięć minut.

- Odwiozę cię.

Przystanęli na środku holu i połączył ich żarliwy, głęboki pocałunek. Jeden z tych, po którym miękną nogi. Smakowali się wzajemnie, jednocześnie pieszcząc plecy partnera dłońmi. Z chęcią obaj mogliby się jeszcze raz kochać.

- Ekhem, Daisuke? - męski głos rozbrzmiał w całym holu.

Dai przerwał pocałunek dość brutalnie, gryząc język partnera. Odskoczył od Amoriego i, wstrzymując oddech, odwrócił głowę w stronę frontowych drzwi.

- Mamo, tato? - pisnął. Zabiją go. Ojciec go wywali z domu i wszyscy się o nim dowiedzą.

- Widzę, że my pracujemy, a ty się dobrze bawisz. Możesz nam wyjaśnić, kim jest twój... kolega? - zapytał ojciec, poprawiając okulary w cienkiej oprawce. Był to czterdziestoletni mężczyzna o czarnych, jak noc włosach i oczach. Twarz wyraźnie przypominała tą Daisuke z różniącymi ją kilkoma szczegółami. Nos był bardziej spiczasty, bez tego charakterystycznego dołka na ustami, a usta węższe.

- To... to... - zaciął się blondyn.

- Mam na imię Sejen - szatyn nie wiedział, co go teraz czeka, trochę się bał. Ale o Daisuke bardziej. - To nie jego wina, to ja go pocałowałem.

- A, i nie twoja wina, - odezwała się kobieta o blond włosach - kiedy Dai wkładał ci rękę pod sweter?

- To ja. On naprawdę... - starał się go bronić.

- Chcielibyśmy porozmawiać z naszym synem - mężczyzna popatrzył sugestywnie na Sejena.

- Właśnie wychodziłem - zerknął jeszcze na Daisuke, który stał obok milczący i kontemplował swoje nagie stopy, gdyż po wyjściu z łóżka założył jedynie bluzę i spodnie. - To cześć - chciałby zostać, ale widział, że w niczym by nie pomógł.

Blondyn nic nie odpowiedział. Nawet nie drgnął na dźwięk jego głosu.

- Tak bardzo się boisz? - pomyślał szatyn. - Pewnie to było nasze ostatnie spotkanie sam na sam. Po tym nie będziesz już chciał mnie widzieć - posmutniał i próbował to ukryć. Nie wiedział, że czujne oczy matki Daisuke go obserwowały i widziały każdą najdrobniejszą mimikę jego twarzy.

Szatyn podszedł do swojej kurtki i butów. Ubrał je szybko. Miał nadzieję, że ci ludzie nie są tacy, jak jego ojciec.

- Do widzenia - pożegnał się. - Cześć - przesunął spojrzeniem po chłopaku.

Pragnął, aby Amori już wyszedł. Jak mógł ulec swoim pragnieniom? Swojej głupiej żądzy. Zapomniał, że rodzice wrócą z pracy. Mógł już dawno kazać Amoriemu wyjść. Nie zrobił tego i teraz wpadł. Drgnął, kiedy drzwi zamknęły się zapewne za jego kolegą.

- Porozmawiamy w salonie - rzekł jego tata.

Powlókł się za obojgiem rodziców. Wyglądał, jak skazaniec idący na śmierć.

- Usiądź, proszę. Może się czegoś napijecie? - zaproponowała blondynka.

Dai zaprzeczył. Lepiej, aby miał już za sobą wyrok.

- Dziękuję, kochanie, ale lepiej, byśmy nie odkładali dłużej tej rozmowy. Daisuke, jesteś homoseksualistą? - zapytał ojciec.

Chłopak przełknął ślinę i uniósł głowę. Rodzice siedzieli naprzeciw niego. Nie wyglądali na złych, ale to pewnie tylko pozory. Czekają, aż się przyzna.

- Synku, twój tata o coś cię zapytał.

- Tak, jestem gejem - nie było sposobu, by się tego wyparł. Przecież na własne oczy widzieli jego winę. - Przepraszam, że was zawiodłem - broda zaczęła mu niebezpiecznie drżeć. Oto, jaki był silny. Wielki z niego, miękki twardziel.

- Masz za co przepraszać - odezwał się dość zimno ojciec. - Za to okłamywanie nas i mydlenie nam oczu dziewczynami. Wiele razy miałeś szansę przyznać się do tego, ale ty wciąż kłamałeś.

- Jak to przyznać? - już nie zbierało mu się na płacz.

- Dai, sądzisz, że jesteśmy tacy ślepi? - mama usiadła obok niego.

- Nie rozumiem.

- Już dawno domyślaliśmy się, że natura tak cię stworzyła, że czujesz pociąg do własnej płci.

- Ale jak? - nie wierzył w to, co słyszy.

- To proste, synu, - tym razem głos zabrał ojciec - kiedy jest się twoją matką. Ona widzi wszystko.

- Kochanie, nie wszystko. Dai, ja widziałam, jak patrzysz na chłopaków. Pamiętasz wakacje u babci w tamtym roku? - chłopak skinął głową. - Tak więc jej sąsiada też - ponownie skinął. - I ten sąsiad miał siostrzeńca, dość ładnego, w twoim wieku, który spędzał u niego tydzień wakacji.

- I co to ma z tym wspólnego? Nawet z chłopakiem nie rozmawiałem.

- Ale jak na niego łapczywie patrzyłeś. O dziwo, na jego siostrę nie zwróciłeś uwagi. Później jeszcze w wielu przypadkach orientowałam się, że możesz być gejem. Dzisiaj nas w tym upewniłeś.

- Mogłem być biseksem.

- Wtedy oglądałbyś się też za spódniczkami - roześmiał się ojciec. - Widzieliśmy, kiedy nie byłeś tutaj, w tym mieście, że nie pilnujesz się zbytnio.

- Dlaczego się śmiejesz? Mamo, i ty też? To nie jest śmieszne - co tu się u licha działo?

- Owszem, jest. Twoja dzisiejsza wpadka. Od razu mama i ja chcieliśmy powiedzieć, że nie mamy nic przeciw, ale musiałeś ponieść małą karę za kłamstwa. Byłeś taki wystraszony...

- To nie jest śmieszne - powtórzył się chłopak.

- Dla twojego przyjaciela na pewno - mama popatrzyła na niego uważnie.

- Dla kogo?

- Tego, jak mu tam... Sejena - strzeliła palcami w powietrzu.

- Dlaczego?

- Naprawdę się wystraszył, że coś ci albo jemu zrobimy. I chyba było mu smutno, kiedy chciał się z tobą pożegnać, a ty nie zareagowałeś - powiedziała kobieta.

- To co? On nic dla mnie nie znaczy.

- Czyżby? - puściła oczko swemu mężowi. - Na twoim miejscu bym się nim zainteresowała.

- Ale ja się nim nie interesuję - bronił się. - To tylko był pocałunek.

- Taa. Pożeraliście się ustami - rzucił ojciec.

- Wy na prawdę nie macie nic przeciw?

- Nic, a nic. Czekaliśmy z tatą, kiedy sam do nas z tym przyjdziesz.

- Ale skąd miałem wiedzieć? Nigdy nie zdradziliście się, że nie przeszkadza wam ktoś taki, jak ja.

- Po pierwsze, jesteś naszym synem – tak, jakby to było wytłumaczenie. - A po drugie, dawno temu zrozumieliśmy, że gej nie oznacza niczego złego.

Daisuke postarał się uśmiechnąć. Wielki ciężar spadł mu z pleców. Jego rodzice wiedzą i nie są przeciwni, ale, co to oznacza dla niego i dla nich? I tak nikt nie może się dowiedzieć. On nie stanie się pośmiewiskiem, a jego tata nie może stracić pracy. Popatrzył na mamę, a po chwili na tatę i rzekł:

- Tylko nikomu o mnie nie mówcie. Nie będą mną poniewierać, a ty, tato, nie możesz stracić pracy.

- Już jej nie mam.

- Dlaczego?!

- Dzisiaj złożyłem wniosek o zwolnienie. Nie będę pracował u kogoś, kto nagminnie łamie prawo i ukrywa to za funkcją adwokata. Machlojki finansowe u Nishidy sięgają wysoko, a ja nie będę brał w tym udziału - ojciec wstał i podszedł do barku. - Poza tym, postawa tego faceta mi się nie podoba - nalał sobie, żonie, a po chwili i synowi, whiskey. Wrócił do swojej rodziny. - Tym bardziej teraz, kiedy wiem o tobie, synu. - podał mu alkohol, ale chłopak odmówił. - Nie zniósłbym żartów o "pedałach". W końcu bym mu rozwalił nos, a on by mnie oskarżył o napaść. Wolę żyć na wolności.

- A co z pracą? Kochasz to.

- Nie boję się Nishidy. Odnoszę wrażenie, że do tej pory tak myślałeś. Założę własną kancelarię. Może nie będziemy już aż tak bogaci, ale wolę żyć biedniej, a uczciwie.

- A klienci, skąd ich weźmiesz? - dopytywał chłopak. - Przecież on nie pozwoli odejść tym, co chodzili do jego kancelarii.

- Stali pewnie odejdą, ale znajdą się inni.

- Synku, nie bój się, damy sobie radę. Ja mam jeszcze majątek, - mówiła kobieta - a reszta sama się ułoży.

- To ja pójdę do swego pokoju - powiedział, kiedy zobaczył, że rodzice chcą teraz pobyć sami.

Przekraczając próg sypialni, odetchnął już głębiej. Martwiła go praca ojca, ale z resztą, że ich nie okłamuje, czuł wielką ulgę. Na wszelki wypadek nadal będzie udawał przyjaciela Tetsu. Jego wzrok padł na rozbebeszone łóżko. Pościel, na której się kochał z Amorim, zapewne jeszcze nosiła znamiona i zapach tego. Zapach Sejena. Powróciły do niego słowa mamy: "I chyba było mu smutno, kiedy chciał się z tobą pożegnać, a ty nie zareagowałeś."

***

Sejen leżał na swoim łóżku i gapił się na telefon. Już wiele razy chciał napisać do Daia smsa, ale się powstrzymywał. Nie chciał, żeby chłopak się wściekł na niego. Nie wiadomo, co zrobili jego rodzice. Nie liczył, że Tozawa do niego napisze. Był tak zajęty myśleniem, że prawie nie zauważył, jak jego brat pojawił się w pokoju.

- Miałem wspaniały dzień - powiedział Sachi.

- Na uczelni są tak wspaniałe zajęcia?

- Jest fantastyczny wykładowca.

- Nie mów, że podoba ci się wykładowca.

- Gdybyś go widział i miał w łóżku, - ostatnie sobie pomyślał – wiedziałbyś, o czym mówię.

- To musi być to ktoś... - przerwał mu dźwięk nadchodzącej wiadomości. W mgnieniu oka porwał telefon i otworzył ją, nie patrząc na nadawcę.

Moi rodzice mnie akceptują. Oboje. Przepraszam, że nie pożegnałem się z tobą.

Sejen westchnął i uśmiechnął się, jakby wygrał na loterii. Spotkało się to z podniesieniem brwi jego brata.

- Chłopak?

- Chłopak - Sej odpowiedział i zaczął pisać:

Cieszę się. Mnie czeka pewnie przeprawa z ojcem, kiedy wróci do domu. Mama mówiła, że dyrektor dzwonił do domu i do pracy ojca. Tak poza tym, to jest dobrze. Zobaczymy się jutro?

Po wysłaniu szybko otrzymał wiadomość:

Może twój ojciec nie będzie tak zły, jak przypuszczasz. Spotkamy, ale zachowujemy się, jak zwykle. Pamiętaj, nienawidzę cię. :)

Oj, chciałbym, żeby nie był zły, ale poradzę sobie. Też cię nienawidzę. :)

- To ktoś ważny? - dopytywał Sachi.

- Nie... Nie wiem. On i ja po prostu działamy na siebie. Tak było od dawna i zaczynamy rozumieć tą naszą nienawiść. Przynajmniej ja zaczynam.

- Idę do kuchni po coś dopicia. Też chcesz?

Sejen poderwał się z łóżka i stanął przed bratem. Przyłożył dłoń do czoła.

- Co ty robisz? - Sachi sie cofnął.

- Chory jesteś? Ty mnie pytasz, czy ja chcę coś do picia?

- No i?

- Ty się drzesz: "kurwa, przynieś sobie sam" - naśladował przy tym jego głos.

- Mam dobry humor. To chcesz coś?

- Nie, ale dziękuję.

Został sam w pokoju i był jakiś taki... szczęśliwy? Tak, to było dobre słowo. Państwo Tozawa akceptują Daia, to może on przestanie się ukrywać? To by im wiele ułatwiło. Chociaż Dai bał się o pracę ojca. Nie, nie mógł liczyć na wielki coming out. Podszedł do okna i wyjrzał przez nie. Na dworze zrobiło się ciemno. Jak on tęsknił do lata. Do tej znajomej ciszy w parku, kiedy ranem się po nim przechadzał, zielonej trawy i powietrza pachnącego kwiatami. Rozmarzył się. Widział siebie i Daisuke, jak idą parkową ścieżką, mają splecione ze sobą dłonie. Blondyn uśmiechał się do niego i był taki otwarty, radosny. Nie, na to też nie mógł liczyć. Zresztą, łączył ich tylko seks, nie byli parą. To pary chodzą po parkach, trzymając się za rączki i mówią do siebie te wszystkie słodkie słówka.

Nagłe trzaśnięcie drzwi sprowadziło go na ziemię.

- Ty pieprzony gówniarzu! - ojciec do tego był dziś pod wpływem alkoholu. - Ośmieszasz mnie w pracy! Dyrektor wydzwania, aby mi powiedzieć, że mój syn pedał, zaatakował uczciwego chłopaka!

- Jakiego uczciwego?! To on ciągle na mnie napada. To on mnie pobił!

- Bo, kurwa, jesteś ciotą, to cię pobił! Pamiętaj, że warunkiem mieszkania w tym domu są dobre oceny i zachowanie!

- Gdyby nie mama i rodzeństwo, już dawno bym się stąd wyniósł!

- I wylądował w domu poprawczym! Odpowiadam za ciebie do czasu twojej pełnoletności!

- Gówno za mnie odpowiadasz! A wiesz, dlaczego? Bo nie kochasz mnie! Wciąż ci przeszkadza, że masz syna pedała! Dobry ojciec kocha swe dziecko, zawsze! Nikogo nie zabiłem, nie okradłem, jestem tylko gejem! Rozumiesz? G.E.J.E.M - przeliterował ostatnie słowo.

- Nie wypowiadaj, pedale, tego słowa! Masz się uczyć i nie przynosić mi wstydu. A jak dorośniesz, ożenisz się z kobietą!

- Co? Prędzej się zabiję. Jestem gejem, homoseksualistą, ożenić się mogę tylko z facetem! I czekam, aż zmienią to pieprzone prawo, by osoby tej samej płci mogły zawierać małżeństwa! Bo do tego i prawo do miłości ma każdy! - krzyczał Sejen.

- Prawo do miłości?! Pedały nie mają prawa! Ty jesteś nienormalny! Twój brat, Sachi, przynajmniej jest w pełni mężczyzną!

Sejen miał na końcu języka to, kim jest jego brat, ale nie wyda go. Nie jest świnią.

- Ja też jestem mężczyzną!

- Nie, ty jesteś ciotą!

- Gejem, kurwa, gejem!

Tymczasem za drzwiami stał Sachi i słuchał tej kłótni. Zamarł, kiedy ojciec wymienił jego imię, ale Sejen go nie wydał. Przymknął na chwilę oczy z ulgi. I wtedy usłyszał w pokoju, jak coś lub ktoś upada.

Sejen upadł na podłogę po silnym uderzeniu ojca. Złapał się za szczękę.

- Wypierdalaj z mego domu, pedale! - krzyczał rozsierdzony ojciec. Sejen jeszcze nigdy go takim nie widział. Po cholerę dyrektor dzwonił do tej pracy?

- Nie, bo to mój dom - zaczął się podnosić.

- Nie ma w nim miejsca dla pedałów!

- W takim razie dla mnie też nie ma.

Sejen poderwał głowę. W drzwiach stał Sachi i patrzył na ojca.

- Co ty pierdolisz? - zapytał mężczyzna.

- Tak, jak i Sejen, jestem gejem. Tak, ojcze, spłodziłeś dwóch pedałów, a może i trzeci rośnie. Coś z tym twoim nasieniem jest nie tak - mówił spokojnie Sachi.

- To z nim jest coś nie tak! - ojciec wskazał palcem na Sejena. - Zaraża pedalstwem! - ponownie podniósł rękę, ale ten cios nie spadł na szatyna. - Co robisz? - wzrok ojca powędrował do starszego syna, który trzymał go za nadgarstek.

- Więcej go nie uderzysz. Mnie też nie. A pedalstwem, jak ty to nazywasz, nie można się zarazić. Inaczej też byś nim był, a nie jesteś. I wiesz, co ci powiem? Uwielbiam dawać facetom. Kręci mnie to, jak wkładają mi twardego kutasa w moją ciasną dupę. Tak, ojczulku, jestem typowym, pasywnym kochankiem. Nie interesuje mnie wkładanie, uwielbiam, jak mi wkładają. Uwielbiam się poddawać silnemu ogierowi.

- Ty zasrany...

- Nie, nie - Sachi przez cały czas był bardzo spokojny. - Zasrany nie jestem. Jestem czyściutki. Dbam o higienę. A teraz wynoś się z tego pokoju, bo wszyscy twoi koledzy w pracy dowiedzą się o twoim drugim synu pedale - dopiero wtedy puścił rękę ojca. - Idź spać.

Mężczyzna nic nie powiedział, tylko wyszedł z pomieszczenia.

- Sachi... - zaczął Sejen.

- I widzisz, znów masz siniaka na twarzy. Czemu się nie obroniłeś?

- Zaskoczył mnie, nie miałem jak uniknąć ciosu. Ale ty...

- Kiedyś i tak by się dowiedział. Dobrze, że mama i dzieciaki pojechali do babci. Nie musieli tego słuchać.

- Tego, co lubisz? - młodszy podniósł prawą brew.

- Właśnie. Pokaż to - podszedł do niego i delikatnie chwycił za szczękę. - Trzeba przyłożyć lód. Mama w kuchni powinna mieć jakieś mrożonki - złapał go za dłoń i zaciągnął do kuchni.

- On na pewno pójdzie spać? - zapytał Sejen.

- Boi się, że wszystko wygadam. A nie mam zamiaru. Tylko rodzina będzie wiedzieć.

- I Miyo.

- Powiedziałeś jej - wyjął z zamrażalki worek warzyw. - Warzywa na patelnię. Nadadzą się. Dobrze, że to zrobiłeś. Nie będzie mnie podrywać. Nie stój, jak kołek, tylko siadaj na krześle i przyłóż to.

Sejen po raz pierwszy go posłuchał. Skrzywił się, czując ból i zimno na twarzy.

- Poza tym, ojciec - kontynuował Sachi - trochę się mnie boi. Zawsze miał przed mną respekt.

- Może dlatego, że twój spokój podczas rozmów z nim trochę go uspokajał.

- Może.

- Dlaczego to robisz? Pomogłeś mi. Co chcesz z tego mieć? - zapytał szatyn.

- Nic. Ja naprawdę mam dobry dzień i miałem boską noc.

- Uuu, poszczęściło ci się?

- Powiedzmy.

- A co z tym twoim wykładowcą?

- Powiedzmy, że kiedy spędzałem noc z mężczyzną, nie miałem pojęcia, gdzie on pracuje. No, zamknij szczękę, bo ci odpadnie.

- Spałeś ze swoim... - odsunął od twarzy mrożonkę.

- Spania było ze dwie, trzy godziny. No już, przyłóż.

- No już, już, doktorze. I taki dobry jest w łóżku? - Sejen próbował się uśmiechnąć.

- Kto?

- A o kim mówimy?

- Aaa. Jest doskonały - rozmarzył się.

- Aha, tak ci dogodził, że masz cudowny nastrój i nie możesz przestać myśleć o tym facecie?

- A żebyś wiedział - uśmiechnął się tajemniczo Sachi i wyszedł z kuchni.

Sejen odprowadził go wzrokiem. Atak ojca przewidział, ale że dowie się paru ciekawych rzeczy o bracie... Ha, Sachi uwielbia być na dole. A zastanawiał się nad tym. W sumie on też to uwielbia, ale od czasu do czasu lubi wylądować na górze, tylko czy Daisuke mu na to pozwoli? Nawet jeszcze jeden drugiemu loda nie zrobił. Chyba będzie musiał pierwszy mu to dać.

***

Nie było późno, kiedy telefon Sachiego rozdzwonił się. Chłopak przysypiał. Popatrzył w stronę łóżka brata, ale go nie było. Pewnie nadal siedzi w kuchni i rozmawia z mamą. Powiedzieli jej o zachowaniu taty. Nawet on sam wyznał jej prawdę o swojej orientacji, a ona machnęła ręką i rzekła: "Wiedziałam". Po zapytaniu jej, skąd o tym wiedziała, powiedziała, że to wyczuła.

Usiadł i odebrał komórkę.

- Halo.

= Miałbyś jutro wieczorem czas? - odezwał się ten głos.

- Pan profesor.

= Nie jestem profesorem, ale jak masz ochotę, możesz mnie tak nazywać.

- Chce mi pan, profesorze, dać korepetycje?

= I chcę ci dać jeszcze więcej.

- Jutro mam wolny wieczór do dwudziestej pierwszej, potem... wiesz.

= Wątpię, że będziesz w stanie spotkać się z klientem po tym, jak z tobą skończę.

Sachi przełknął ślinę, a do jego członka zaczęła nabiegać krew.

- Może szef da mi wolne.

= Niech ci da, bo jutro twoja dupcia jest moja. Wyślę ci smsa z adresem, pod którym masz się zjawić.

Wykładowca rozłączył się.

- Czemu dopiero jutro? - opadł z głębokim westchnieniem na łóżko. Cholera, co się z nim działo? Nigdy tak nikogo nie pożądał. I jak on zniesie jutro zajęcia z nim, wiedząc, co będą wieczorem robić? Z pewnością musi ubrać długi sweter, aby pomógł mu zakryć całodzienną erekcję. Odczytał smsa, który do niego dotarł i uśmiechnął się głupkowato.

Do pokoju wszedł Sejen i ziewnął. Już miał wziąć piżamę i iść się myć, kiedy zauważył rozmarzenie brata.

- Ej, wyglądasz dziwacznie z tym uśmiechem.

- Jutro mam z nim spotkanie.

- Z kim? - Sejen usiadł obok niego.

- Z moim wykładowcą - podniósł się.

- Z tym...

- Tym. I nie na uczelni, tylko prywatnie.

- A jak ktoś się o tym dowie?

- Korepetycje. Zresztą, to nie liceum.

- On naprawdę musi być super, bo wyglądasz, jakby gwiazdka przyszła wcześniej. Tylko się nie zakochaj.

- Głupi. Nie zakocham się - zaśmiał się Sachi.

- Nie wiem, nie wiem.

- Głupi - popatrzył na niego i niespodziewanie przytulił.

- Ej, co ty robisz?

- Przepraszam, że byłem chujowym starszym bratem do tej pory.

- Miłość zmienia ludzi - wymruczał Sejen w jego szyję.

- Nie miłość. Po prostu miałem dość ciągłych kłótni.

- Ja też - odsunął się powoli. - Idę się wykąpać.

- Idź. A ja... no...

- Pomarzysz sobie - wstał.

- Pomarzę - naprawdę nie wiedział, co się z nim stało. Jedna noc z tym facetem tak go odmieniła?

Sejen, stając w drzwiach, zerknął na brata. Był pewny, że ten się zakochał. Czy on, patrząc na Daisuke i myśląc o nim, wyglądał tak samo? To by oznaczało, że... pokochał swoją szkolną zmorę. Nie, na pewno nie. Nigdy w życiu! Zamknął drzwi i poszedł do łazienki.