Tylko Ty 2 - rozdział 17

Bardzo dziękuję Wam za komentarze. Dajecie mi paliwo do pisania. :* 

Ma do was prośbę: Po tym rozdziale, błagam, nie zabijajcie mnie. 

A może ktoś z Was wie, co zrobić, aby w komentarzach ukazywał się normalny czas. Tylko, że tak jest na każdym blogu na blogspocie  i nijak nie można tego zmienić. :/

Betowała Ay. :*

***

Jęk. Krzyk. Płacz. Głos rozpaczy przedzierający się wśród ciszy nocnej:

- Nie, zostaw! Nieeee.

Kei otworzył oczy, słysząc to, zaświecił lampkę i natychmiast odwrócił się twarzą do partnera. Ryu, cały spocony, rzucał się na łóżku i krzyczał męczony koszmarem. Zaniepokojony chwycił go za ramiona i potrząsnął.

- Ryu, kochanie, obudź się. Ryu!

Umęczony senną marą mężczyzna otworzył oczy, a w nim widoczne przerażenie krajało serce Tanaki.

- Ryu, nie bój się, to ja.

- Kei?

- To ja.

Jasnowłosy, cały roztrzęsiony, natychmiast przytulił się do swego mężczyzny. Nie rozumiał tego. Nigdy nie śnił, będąc z nim. Myślał, że tamten rozdział już zamknął. Odetchnął głęboko, wiedząc, że nie jest sam.

- Kochanie, co się dzieje? Co ci się śniło? Przestraszyłem się.

- To nic. Czasami tak mam - powiedział słabo Ryu.

- Jak to masz? - spojrzał na jego twarz i odsunął mu z czoła mokre kosmyki. Nie przeszkadzał mu pot partnera. Zresztą byłoby to dziwne, gdyby się nim brzydził. Kochał go. - Przecież dopiero pierwszy raz...

- Nie pierwszy. Koszmary nawiedzały mnie zawsze wtedy, kiedy spałem sam - odsunął się od niego. Poprawił poduszkę i oparł się o nią. - Nie rozumiem, dlaczego to się stało teraz.

- Co ci się śni?

Ryu zamilkł na chwilę. Uspokoił się.

- Tamten dzień, kiedy Kaoru mnie porwał - oblizał wargi. Pić mu się chciało. Kei jakby czytał w jego myślach. Wstał i podszedł do stolika. Nalał mu z butelki wody niegazowanej do szklanki, po czym wrócił do łóżka i podał ją kochankowi. - Dziękuję - napił się i kontynuował. - Śni mi się wszystko, ten pierwszy raz i ten, kiedy pomagał mu Isamu. Śni mi się, że obaj krzyczą, żebym zdechł. Gwałcą mnie, a później rozcinają moje ciało kawałek po kawałeczku. Wokół jest pełno krwi, a jak krzyczę, wołam o pomoc i nikt nie przychodzi - po policzku spłynęła jedna łza. - Jestem sam. Potem sceneria się zmienia. Na łóżku leżysz ty. To ty jesteś ofiarą. Isamu cię gwałci, krzyczy, że jesteś jego. Patrzysz na mnie, błagasz o pomoc, a ja nie mogę ci pomóc, bo Kaoru mnie przykuł łańcuchami i śmieje się... Nie jestem w stanie ci pomóc - obracał w dłoniach szklankę. Jeszcze ręce mu drżały.

Smutno mu się zrobiło, że jego partner, jego miłość, tak bardzo się męczył.

- Czy, jak ostatnio spaliśmy osobno...

- Tak, ale to nie twoja wina, Kei - wyciągnął rękę i pogłaskał go po twarzy, widząc wielki smutek. - To jest we mnie. I myślałem, że sobie z tym poradziłem, a tu ty jesteś i...

- To przez ten list - złapał jego dłoń i pocałował jej wnętrze. - Nie powinniśmy byli go czytać. I przepraszam, że ci nie wierzyłem. Isamu naprawdę... Jesteś już bezpieczny i wybacz, że nie rozumiałem twoich obaw.

- Ciii.

- Kto tu kogo ma uspokajać, ty mnie czy ja ciebie?

- Chyba musimy to robić wzajemnie - Ryu odstawił szklankę na nocną szafkę i przysunął się do partnera. Ujął w obie dłonie twarz Keia. - Dobrze, że ten list przeczytaliśmy. On mógł tylko wyzwolić coś większego we mnie, a to oznacza, że potrzebuję pomocy, jeżeli tak jest.

- Potrzebujesz miłości.

- Tego też - obie pary ust musnęły się. - Zadzwonię jutro do mego lekarza. Wznowimy sesje. Muszę pozbyć się strachu. A potem będziemy żyć sobie spokojnie.

- Pomogę ci. Dlaczego mi nie powiedziałeś o tych snach?

- Nie chciałem cię martwić - wtulił twarz w jego szyję.

- Ale ja jestem też po to, żebyś się ze mną dzielił swoim bólem. Nie jestem tylko od tych szczęśliwych chwil. Razem, ty i ja - ucałował go w ramię.

- Ty i ja. Wiem, kochanie. Zgaś światło, proszę.

- Ok - Kei wyciągnął się i nacisnął wyłącznik. W pokoju zapanowała całkowita ciemność. Obaj położyli się wtuleni w siebie.

- Kei.

- Hm?

- Kocham cię i coś czuję, że więcej koszmarów nie będzie - uśmiechnął się do jego obojczyka i wkrótce zasnął spokojnym, kojącym snem.

***

Pocałunek jeden, drugi, trzeci. Na policzku, skroni, ramieniu.

- Wstawaj, Sachi.

- Jeszcze trochę - zamruczał i przekręcił się na drugi bok.

- Nie ma jeszcze trochę - Mitsuo dał mu klapsa w nagi pośladek, który odsłoniła kołdra.

- Aj - spojrzał na niego i ujrzał zawadiacki uśmieszek.

- Niedługo zajęcia, a musisz jechać do domu się przebrać.

- A możemy sobie powagarować? - zapytał słodko Sachi i przeciągnął się, jak kot.

- Sachi, no co ty? I jaki znalazłbyś powód na usprawiedliwienie?

- Nie mogę siedzieć, bo mnie tyłek boli?

- To ty, a ja? - Mitsuo podniósł brwi. Zdaniem Sachiego wyglądał uroczo. Długie włosy tworzyły na poduszce aureolę.

- Jesteś zmęczony eksplorowaniem mojego tyłka?

- Ty mały zbereźniku - rzucił się na chłopaka i przyszpilił jego ręce nad głową. - Wstajemy.

- Coś na pewno wstaje, ale to nie jestem ja - otarł się o pobudzonego mężczyznę.

- Ciężko przy tobie zachować spokój - leżący na plecach Amori z rękoma nad głową jeszcze bardziej go podniecał.

- Dużo mamy czasu? - sam nie pozostawał obojętny.

- Jak weźmiesz prysznic u mnie i nie zjesz śniadania.

- Jestem głodny ciebie. Od wczoraj nadal jestem otwarty i wilgotny.

- To zaproszenie? - chłopak skinął głową. - Sachi, ty diable - otarł się o niego.

- Jak mnie chcesz?

- Połóż się na brzuchu - uniósł się trochę, aby chłopak mógł się odwrócić. Położył się na nim, na wszelki wypadek sięgając po poślizg.

Stęknął, kiedy członek Adachiego wsuwał się w niego. Leżąc płasko na brzuchu rozsunął bardziej nogi i lekko uniósł biodra, wyginając się tak, aby mężczyzna miał łatwiejszy dostęp do niego. Czuł, jak go rozciąga, a potem powoli, leniwie rusza się w nim. Ten seks różnił się od tego w nocy. Był taki spokojny, czuły. Wtulił twarz w poduszkę zadowolony z ciężaru na sobie. Mitsuo całował go po szyi, uchu, policzku, więc odwrócił głowę i wargi obu mężczyzn połączyły się ze sobą. Do tego Mitsuo, kiedy tak go pokrywał całym ciałem, tak wspaniale go ogrzewał. Twardy penis Sachiego rytmicznie ocierał się o pościel i mimo takiego spokoju, niewiele brakowało mu do końca. Jeszcze tylko kilka celnych pchnięć, pocałunków i szczytował, brudząc siebie i prześcieradło. Mitsuo widząc to, wysunął się z chłopaka i kilka ruchów ręką sprawiło, że spuścił się na jego plecy, głośno wzdychając. Na końcu jeszcze włożył swój członek w niego i poruszał chwilę. To było przyjemne, nawet po orgazmie. Tak mógłby rozpoczynać każdy ranek. Położył się jeszcze na nim i oparł czoło o jego ramię.

- Dobrze? - zapytał Sachi.

- Wspaniale.

- Mnie też - uniósł się trochę na rękach. - Pocałujesz?

Mitsuo się zaśmiał.

- Przynajmniej na zajęciach będziesz zaspokojony i nie będziesz się męczył - pocałował go mocno.

Obaj mogliby teraz nie wstawać, ale obowiązki wzywały. Mimo tego oddali się jeszcze wielu pocałunkom. Pocałunkom, których Sachi nikomu nie dawał, uważając, że są przeznaczone dla tej jedynej osoby.

***

Zabije swego brata. Gdzieś zniknął na całą noc, a zostawił komórkę, która dzwoniła od godziny, co chwilę. Od Miyo wrócił późno, z trudem zasnął, to jeszcze to głupie urządzenie go budziło, a miał dziś na dziewiątą. Zresztą nie wiedział, czy pójdzie do szkoły. Nie chciał widzieć Tozawy. Poderwał się z łóżka. Wziął do ręki telefon. Na wyświetlaczu było napisane "Szef". Może to z pracy Sachiego. Nie powinien odbierać, ale jak to coś ważnego? Nacisnął zieloną słuchawkę i przystawił telefon do ucha.

- Słucham?

= Amori, co ty robisz, dzwonię i dzwonię - Sejen zrozumiał, że człowiek po drugiej stronie pomylił jego głos z głosem Sachiego. Rankiem mieli bardzo podobny, chciał o tym powiedzieć, ale mężczyzna nie pozwolił mu dojść do słowa. - Rozmawialiśmy ostatnio i miałeś podjąć decyzję. Masz wolną rękę. Nikogo siłą nie trzymam. Dziś chcę znać odpowiedź, bo nie wiem, czy mam umawiać ci klientów. Zastanów się nad tym dobrze. Nigdzie nie zarobisz tyle, co u mnie. Przyjdź dziś w wolnym czasie do mnie - mężczyzna rozłączył się, pozostawiając Sejena z kotłowaniną myśli. Klienci? Jacy klienci? To kojarzyło mu się z tym, co brat robił, jako nastolatek. Nie zajął się chyba znów tym samym? Narkotyki? Nowe, modne ubrania, dobre kosmetyki... Nie, to nie mogło być to.

- Cześć - wesoły Sachi wszedł do pokoju. Od razu poszedł do szafy po nowe rzeczy. - Miałem wspaniałą noc. Adachi jest taki gorący... Co tak na mnie patrzysz? - zamarł ze spodniami w ręku.

- Zostawiłeś telefon.

- Szukałem go wszędzie. Gapa ze mnie - zaczął się rozbierać, nie krępując się obecnością brata. - Spieszę się na uczelnię - założył czyste, ciemne i wąskie jeansy.

- Sachi, gdzie ty pracujesz? - usiadł na biurku.

- Znów to samo? Pracuję, chyba nieważne, gdzie - wyjął z szafy gładką, czerwoną bluzkę z długimi rękawami.

- Handlujesz narkotykami?

- Co?

- Dzwonił twój szef.

- Jak to dzwonił mój szef? - Sachi nasunął bluzkę na brzuch i biodra. - Odebrałeś mój telefon?

- Dzwonił bez przerwy. Ten facet powiedział, że dziś chce znać odpowiedź na to, o czym gadaliście, bo on nie wie, czy ma ci umawiać klientów - podszedł do niego. - Co to, kurwa, za klienci? Nie chcę, abyś wylądował w więzieniu.

- Nie martw się, nie roznoszę narkotyków.

- To co robisz? - chwycił go za nadgarstek, tym razem brat się nie wywinie z odpowiedzi. Dość tajemnic.

- Nie mam teraz czasu gadać - warknął. Nie mógł mu, kurwa, powiedzieć. Bał się reakcji.

- Mów - powiedział twardo. - Mama się tym nie interesuje, tata ma to gdzieś, ważne, że przynosisz do domu kasę. Mów, do cholery!

- Co robię? Jestem dziwką. Nie rób takich oczu. Tak, daję dupę za pieniądze - wyrwał rękę z uścisku. - Jestem luksusową prostytutką. Moimi klientami są mężczyźni.

Sejen nie wiedział, jak ma to przyjąć. Tego nie brał pod uwagę.

- Jak długo...

- Rok. Dziś mija mój kontrakt. Dlatego dzwonił mój alfons - nie chciał, aby po tym, jak jego stosunki z Sejenem się polepszyły, nagle ten się go brzydził. - Chciałem mieć pieniądze, podróżować. I zanim poznałem Adachiego, to były moje największe pragnienia. Teraz wszystko się zmieniło. Już nie zależy mi na forsie, podróżach. Mam inne priorytety. Powiedz coś.

- To szok, ale przynajmniej nie boję się, że pójdziesz siedzieć. Kurczę, niełatwo coś takiego przełknąć.

- Przestaniesz się do mnie odzywać, wyrzekniesz się mnie?

- Ale jak ty mogłeś tak z każdym facetem? - Sejen oparł się tyłkiem o biurko.

- Nie zawsze było łatwo. Zależało od klienta. Czasem bywało, że odpływałem myślami daleko, a oni nie przejmowali się tym, czy mi jest dobrze. Byli też tacy mężczyźni, z którymi było mi dobrze. Z początku, jak zostawiali kasę, chciałem wymiotować, ale z czasem przyzwyczaiłem się. Też było mi łatwo, ponieważ mam ogromne seksualne potrzeby, a w ten sposób mogłem je po części zaspokoić.

- Po części? - Sejen uniósł brwi.

- Wspominałem, że niektórzy mieli mnie gdzieś.

- To wiem, ale po części? Nikt nie usatysfakcjonował cię do końca? - nie wierzył, że mówi o tym z bratem.

- Ciągle mi czegoś brakowało, dopóki nie zjawił się Mitsuo.

- Wykładowca. I on cię zaspokaja?

- No tak.

- Powiedz mi, czy tak długo to robi, tak często, że... no wiesz.

- Dobry jest. Może długo i często, ale to nie o to chodzi. W nim jest coś... Kiedy jestem z nim, widzę, słyszę go, to samo to mnie spełnia - przeszedł po pokoju rozmarzony - Mógłbym go wiecznie wielbić. Stać się jego niewolnikiem i być z nim - popatrzył na brata. - Po prostu być z nim.

- Ty się zakochałeś - w oczach Sejena pojawiły się iskierki radości.

- Wczoraj, kiedy skończyliśmy się kochać, powiedziałem, że nie chcę go tylko do łóżka. To samo wyszło ze mnie. I to prawda. Miałem wrażenie, że się ucieszył. Jego oczy się uśmiechnęły, a rano był taki zadowolony.

- Cieszę się, ale proszę, zrezygnuj z tej... pracy - objął go mocno.

- Ja już postanowiłem wcześniej, co zrobię - uścisnął go tak mocno, że prawie go uniósł w górę. - Cieszę się, że mam takiego super brata - ha, Sej go nie odrzucił.

- Brata, który musi się zbierać do szkoły. Puść mnie, głupku.

Sachi, uszczęśliwiony, złożył soczysty pocałunek na jego policzku i odsunął się. Zerknął na zegarek. Już był spóźniony na uczelnię. Na szczęście na wykład Mitsuo zdąży.

- Cholera, czuję się, jakbym mógł teraz przenosić góry - powiedział Sachi.

- Ja przeciwnie.

- Co się stało?

- Podwieziesz mnie do szkoły? To ci opowiem.

- Ok, ale będziesz wcześniej.

- Spoko. Odrobię za to zadania. Napisze tylko esa do Miyo, aby po mnie nie podjeżdżała. Powiesz mi, jaka jest twoja decyzja, co do pracy?

- Zrezygnuję.

- Co będziesz robił?

- Nie wiem. Znajdę jakąś pracę. No, ściągaj tą piżamę i zbieraj się. Ja tylko skoczę do kuchni po jakąś kanapkę.

- Mnie też przynieś. Ostatnio jadłem w szkole - może uda mu się coś przełknąć.

***

Haru wciąż zastanawiał się, kim był ten mężczyzna, z którym widział Katsu. Był zły, że jego myśli zaprząta blondynek, podczas gdy w łazience kąpie się ten, który powinien być na pierwszym miejscu.

- Pewnie przez to, że czuję się winny - szepnął do siebie i założył brązową koszulę.

- Naprawdę nie rozumiem, dlaczego wciąż spotykamy się w hotelu - Naohiro w samym ręczniku wszedł do pokoju. - Masz swoje mieszkanie. Nie moglibyśmy się tam spotykać? - przesunął ręką po jego torsie. Haru stał w niezapiętej koszuli.

- Mówiłem ci, tam jest remont - remontu nie było, ale coś powstrzymywało go przed zabraniem mężczyzny do miejsca i łóżka, które dzielił z Katsumim. Przecież to nie powinno stanowić problemu, ale było odwrotnie. Problem był, tylko jeszcze nie do końca dotarło do niego, o co chodziło.

- Dlaczego to nosisz? - Naohiro wziął w dłoń wisiorek Yamady. Nadal ta mała rzecz wisiała na piersi Nakamury.

- Zostaw.

- Ale to jest jego - jak nie wyprze z głowy pamięci o tym dzieciaku, to Haru nie pokocha go tak bardzo, jak mu się wydaje i nie da mu wszystkiego, czego zażąda. Ma dwa tygodnie na zdobycie kasy.

- I? W czym ci to przeszkadza? - odsunął się. Ostatnio ciągle się kłócili.

- Nie przeszkadza, tylko boję się, że nie będzie w twoim sercu miejsca dla mnie. Nie chcę, by było, jak przed laty. Wybierzesz coś lub kogoś innego, a nie mnie - udał smutnego. Mała gra powinna podziałać.

- Przed laty byłem gówniarzem, a tego nie zdejmę - powiedział stanowczo.

Naohiro był zły. Haru nadal kochał tego faceta. Nie zdawał sobie z tego sprawy, zaślepiony przeszłością, tym, czym go cały czas karmił, ale serce nadal wołało tamtego. Musiał działać, zanim będzie za późno.

- Haru, pamiętasz, jak się poznaliśmy? Uwielbiałem, jak patrzyłeś na moje ciało - zdjął z siebie ręcznik, stając przed nim nagi. - Teraz, kiedy jesteśmy razem, możesz mieć to ciało zawsze do dyspozycji.

Haru wziął ręcznik i owinął nim mężczyznę.

- Masz wspaniałe ciało. – „Nie tak wspaniałe, jak Katsu!” - krzyczał jakiś głos w nim. - Ale mam dużo pracy, nie mogę zostać.

- Odrzucasz mnie?

- Nie, ale mam pracę. Muszę iść - zapiął mankiety i koszulę. - Jakoś nie bawi mnie ciągły seks. Życie i związek nie polega tylko na tym - pocałował go w usta. - Do zobaczenia wieczorem.

- Nie wiem, czy tu będę - nie wierzył, ten facet odrzucił jego ciało.

- To daj znać, kiedy, bo mam mało czasu i nie chcę wciąż na ciebie czekać. Ostatnio zaniedbałem kluby, a muszę teraz oba prowadzić - szybko go pocałował i wyszedł. Źle się z nim czuł. Czyżby pomylił się w swoich uczuciach?

***

Stał w oknie, patrzył na miasto. Ludzie ciągle się gdzieś spieszyli, a jemu czas się zatrzymał tamtego dnia, kiedy widział ostatni raz Haru. W nocy prawie nie spał, wspominając. Dobijał tym siebie, ale nic na to nie mógł poradzić. Doszedł do wniosku, że unikanie myśli o tym, kogo wciąż kocha, nie pomoże mu w niczym. Udawanie, że jest dobrze, według niego było głupie. Nie płakał już. Stał się silniejszy, może mądrzejszy. Szkoda tylko, że nie potrafił cofnąć czasu i chociaż na parę sekund znaleźć się w jego ramionach.

- Katsumi - do gabinetu Ryu, który dziś nie zamierzał pojawić się w pracy, weszła Yumiko.

- Tak?

- Przyszedł pan Williams.

- Powiedz mu... - miał uciekać przed kimś, komu się podoba? Przecież nie może być sam. - Wpuść go.

- Katsumi - Connor sprężystym krokiem wparował go pomieszczenia. - Miło znów cię widzieć.

- Nie umawialiśmy się na dzisiaj.

- Jestem tu prywatnie. Pomyślałem, że zabiorę cię na obiad.

- Jest za wcześnie...

- To drugie śniadanie. To co, pójdziesz ze mną? - stanął niebezpiecznie blisko.

- Tam, gdzie ostatnio? - Katsu odsunął się. Czuł się przytłoczony taką bezpośredniością z kimś obcym.

- Nie. Wynająłem prywatną salę - uśmiechnął się szeroko.

- Przecież nie byłeś pewny, że się zgodzę.

- Powiedzmy, że to przeczuwałem. Porywam cię - splótł z nim palce i pociągnął za sobą.

- Czekaj - Katsumi zatrzymał się. - Nie traktuj mnie, jak szmacianej lalki. Zjem z tobą śniadanie, ale nie trzymaj mnie za rękę.

- Dlaczego, skoro mi się podobasz? - przysunął się. Zdaniem Yamady znów za blisko.

- Nie wypada.

- Pozostaje mi wyobraźnia, jak idziemy razem w objęciach.

Katsu wyminął go z myślą, żeby sobie ten mężczyzna za dużo nie wyobrażał. A jeszcze wczoraj myślał, że mógłby z nim coś... Cóż, trudno mu było przestawić się na kogoś innego. Z Haru był tak długo.

- Yumiko, wychodzimy na drugie śniadanie. Będę pod komórką.

- W porządku.

Odprowadziła ich wzrokiem.

- Dlaczego ci najwspanialsi zawsze muszą być gejami? - westchnęła.

***

Miał nadzieję, że uczuciowo ułoży się Sejenowi. Nie znał tego Daisuke, ale w pewnym sensie rozumiał strach tego chłopaka przed coming outem. Sam wciąż się ukrywał. Nie pomagało mu to w byciu sobą, ale przynajmniej miał spokój.

- Cześć, Sachi, znów nie byłeś na pierwszym wykładzie - obok niego, gdy już usiadł na sali, pojawiła się koleżanka z roku.

- Zaspałem. Straciłem coś?

- Nie bardzo. Już nie mogę się doczekać, kiedy Adachi przyjdzie. On jest boski.

- Podoba ci się?

- Tak. Ale wydaje się taki niedostępny.

- Gdybyś miała okazję z nim być, to taki związek miałby szanse na uczelni? - spróbował o tym porozmawiać. Nie wierzył, że on rozważa jakikolwiek związek.

- Nie bardzo się orientuję, ale czemu nie. Przecież wszyscy jesteśmy dorosłymi ludźmi. Wykładowca nie może tylko wykorzystywać swego stanowiska i faworyzować studenta. A najlepiej, jakby w ogóle nie uczył grupy, w której jest dana osoba. Tak słyszałam, ale nie wiem, jak jest naprawdę. A czemu pytasz?

- Teoretycznie. Natknąłem się w necie na jakiś artykuł i tak mi się przypomniało.

- Aha. O, i jest cudo - dziewczyna spojrzała w stronę wejścia.

Adachi wszedł pewnym krokiem do sali. Nawet nie spojrzał na Sachiego. Chłopakowi to nie przeszkadzało, wiedział, że nie jest mu obojętny.

- Panie i panowie, chciałbym dzisiaj przedstawić bardzo ważny temat...

Tym razem Amori słuchał uważnie. Nikt nie będzie mu w przyszłości mógł zarzucić, że ma dobre oceny, bo sypiał z nauczycielem. Tak na wszelki wypadek, gdyby coś wyszło na jaw. Chociaż wpierw na jaw musiałaby wyjść orientacja ich obu, a na to się nie zanosiło. I był zadowolony z faktu, że pewna część jego ciała spała sobie spokojnie.

***

Daisuke źle się czuł. Coś go w środku bolało i najgorzej, że wiedział, skąd ten ból pochodził. Chodziło o Sejena. Myśl, że nie będzie mógł być z nim blisko, porozmawiać... Tęsknił za nim. Chłopak nie zwracał na niego uwagi. Nawet, kiedy Testu nie było obok, nie popatrzył na niego. Nic. Nie znał go. I wiedział, że to wszystko była tylko i wyłącznie jego wina. Sejen go kochał. Kochał i cierpiał, a on nie potrafił nic w sobie zmienić. Nie będzie potrafił i dlatego tak będzie lepiej. Chłopak nie będzie przez niego cierpiał. To, co czuje teraz, minie z czasem. Znajdzie sobie dobrego i otwartego chłopaka, a nie jego, który faktycznie bał się go dotykać, bo... Właśnie, dlaczego? Bał się, że to wzbudzi w nim większe pragnienia, uczucia? Coś, od czego nie będzie już odwrotu?

Oparł dłonie o umywalkę w szkolnej toalecie i spuścił głowę na dół. Gdyby nie ta głupia kłótnia o dominację, mógłby dziś z nim być. Po prostu być.

- Nie kocham go. Nie kocham. Nie mogę kochać chłopaka - myślał. - Nie będę pośmiewiskiem. - zacisnął zęby w złości - We mnie, poza pożądaniem, nie ma żadnych uczuć do Amoriego. Nie lubię go, nienawidzę - knykcie mu zbielały od nerwowego zaciskania palców na brzegu umywalki. - Nienawidzę.

- Hej, stary, coś taki zamyślony? - Tetsu pojawił się w toalecie i uderzył go w ramię. - Właśnie zgnoiłem jakiegoś pierwszaka. Aż się lepiej czuję. Nie pedał, ale biedak. Nie rozumiem, co biedacy robią w takim liceum. Na przykład ta ciota Amori. A ten pierwszak, chodzi ubrany w jakieś ciuchy po starych. Wkurwiają mnie tacy ludzie - mył ręce, dalej paplając. - Ojciec zawsze powtarzał, że biedaków, pedałów, milczków trzeba skasować.

- Twój ojciec jest umysłowo chory, tak jak ty - warknął Dai.

- Hej, coś ty powiedział?

- Ty i twój tatuś jesteście popieprzeni. Każdy ma prawo żyć.

- Co, pedzie też? Ten Amori cię przestawił czy jak?

- Nikt mnie nie przestawił, kurwa! - złapał Nishidę za fraki i pchnął na ścianę tak, że Tetsu skrzywił się z bólu. - Nie chcę mieć z tobą do czynienia! Nie chcę mieć z nikim do czynienia! A z tobą najbardziej!

- Spokojnie, Daisuke, ja tylko tak gadałem. Wiem, że nie jesteś dewiantem. Puść mnie.

- Nie zbliżaj się do mnie - puścił go.

- Dopóki się nie uspokoisz, nie będę.

- Zamknij się! - wypadł z toalety i od razu zobaczył stojących obok klasy matematycznej Sejena i Miyo. Spojrzeli na niego.

- I co się gapicie? Mam was serdecznie dość. Zwłaszcza ciebie, pedale! Trzymaj się ode mnie z daleka! – wiedział, co powiedział, nie powinien był, ale gotowało się w nim z nadmiaru wszelkich uczuć, dobrych i złych. Pobiegł przed siebie. Nie umiał sobie z tym poradzić. Z nikim nie mógł porozmawiać. Był sam i zawsze pozostanie sam. Zrani wiele osób, ale jego tajemnica pozostanie ukryta. Przynajmniej do końca liceum. Zabrał swoje rzeczy i zniknął ze szkoły. Jeden dzień wolnego mu nie zaszkodzi inaczej mógłby w nerwach zrobić coś, co przekreśliłoby jego życie. A z Amorim raz na zawsze skończył.

***

- Widziałeś, jaki był wściekły? - zapytała Miyo. - Co mu się stało?

- Nie obchodzi mnie to - takie słowa wymówiły usta Sejena, podczas gdy serce wyrywało się ku Daiowi. - Teraz mamy test i zamierzam go zdać. Nie wspominaj o Tozawie.

- Ale ty go kochasz - szepnęła.

- To minie. Kiedyś.

Była wściekła na blondyna. Jej przyjaciel cierpiał. Postanowiła, że teraz go nie zostawi i pomoże mu się z tym uporać.

- Jestem z tobą i chodź, powalczymy na teście razem.

Próbował się uśmiechnąć, ale wyszło to sztucznie. Do zasklepienia otwartych ran była jeszcze bardzo długa droga.

***

- Katsumi, nie przyszliśmy tutaj, żeby mówić o pracy - Connor odłożył menu. Wiedział, co zamówi. - Chciałbym się czegoś o tobie dowiedzieć.

- Gwarantuję, że nie jestem zbyt ciekawą postacią do konwersacji - miał ochotę na sałatkę owocową, nic więcej nie przełknie.

- Nie wierzę - założył nogę na nogę.

- To uwierz. Zamawiamy?

Williams pstryknął na stojącego przy drzwiach kelnera, który przyjął od nich zamówienie i wyszedł.

- Katsumi, intrygujesz mnie - pochylił się nieznacznie do przodu. - Daj mi się bliżej poznać. Z tego, co się orientuję, to jesteś wolny. Nikt jeszcze nie zdobył twego serca?

- Zdobył, ale je zmiażdżył i porzucił.

- Tym lepiej dla mnie. Mam wolną drogę.

Yamada nic nie odpowiedział. Po części nie chciał, po części wrócił kelner z zamówionymi potrawami. Przed nim wylądowała miseczka sałatki, za którą się zabrał.

- Widzę, że moja bezpośredniość ci przeszkadza. Ale uważam, że nie można tracić czasu. Życie jest takie krótkie. Zauważyłem, że mało jesz.

- Nie jestem głodny. A jak smakuje ci ryba? - czuł się niezręcznie. O czym miał z nim rozmawiać?

- Dobra, chociaż za mocno przyprawiona. Daj spokój, Katsumi, jedzenie to ostatnie, o czym chcę mówić. Jesteś bardzo tajemniczy, to mnie pociąga - powiedział Connor.

- Raczej jestem skryty. Rzadko kiedy spotykam się z kimś, kto nie jest moim przyjacielem.

- I zna cię od podszewki?

- Chyba tak.

- Widzę, że dzisiaj niewiele cię poznam. Trudno, ale nie zrezygnuję - wyciągnął rękę i położył ją na lewej dłoni Katsu.

Co miał robić, co robić? Nie mógł wiecznie czekać na Haru. I chociaż Connor nie bardzo go interesował, mógł spróbować zbliżyć się do niego. Mężczyzna był miły. Nie zabrał ręki, tylko pozwolił się trzymać.

- Co cię we mnie tak interesuje? - zaryzykował pytanie Yamada.

- Twój urok osobisty, charakter, wygląd, czyli całokształt. Najpierw zobaczyłem wygląd, teraz poznaję wnętrze. Jesteś słodki.

- Dokończ posiłek, proszę. Ja muszę wracać do pracy - całokształt? A co on takiego ciekawego sobą reprezentował?

- Już się najadłem - mężczyzna odłożył serwetkę. I wstał.

Katsumi zrobił to samo, zostawiając po sobie puste naczynie. Nawet nie zauważył, kiedy wszystko zjadł.

- Odwiozę cię, ale najpierw chcę coś dostać - Williams podszedł do niego.

- Co?

- To - objął go jedną ręką w pasie i przyciągnął do siebie. - Jeden mały pocałunek. Mogę?

Ten człowiek prosi o pozwolenie? Przecież mógłby sobie wziąć jego usta, ale pyta. Pochlebiło to Yamadzie.

- Ale tylko ma... - urwał, ponieważ właśnie Connor pochylił się i go pocałował. Muskał jego usta swoimi i Katsu zrobił to samo, ale nic nie czuł. Pocałunek był całkiem zwyczajny. Jakby całował brata. Bez uczuć, prądu przebiegającego w dół kręgosłupa. Był pusty. Czy już nigdy nie będzie mógł czuć przyjemności wynikającej z dotyku innego mężczyzny? Nie, nie może sobie na to pozwolić. Zarzucił ręce na szyję Connora i sam pogłębił pocałunek. Niestety, nic nie poczuł. Gdy Haru go całował, przyjemność wkradała się w każdą część jego ciała i duszy, a żołądek i serce wyczyniały cuda z radości. W końcu oderwał się od jego ust, nie dając po sobie poznać, jakie miał odczucia.

- To chodźmy.

Zadowolony Connor opuścił salę restauracyjną razem z nim.

W samochodzie niewiele mówili. Katsumi był pogrążony w myślach, a Williams o nic go nie pytał. Pod galerią Yamada podziękował za towarzystwo i posiłek, po czym pożegnał się z nim, jak ze zwykłym znajomym. Zaczęła go boleć głowa. Wszystko przez ten stres. Wszedł do budynku i natrafił na Yumiko.

- Coś nowego?

- Nie. Tylko Ryu przyszedł. Jak tam wycieczka?

- To nie wycieczka. Nie wyobrażaj sobie za wiele. Idę do Ryu.

***

Ryu wyczerpany po sesji przetarł oczy. Miał tu dziś nie zaglądać, ale do Keia zajrzy później. Podniósł głowę, kiedy do gabinetu wszedł Katsumi. Uśmiechnął się do niego.

- Słyszałem, że umówiłeś się z tym panem Williamsem.

- Zaraz umówiłeś. Zjedliśmy śniadanie.

- I jak było?

- Średnio i to nie jego wina, tylko moja. W każdym razie pocałował mnie - usiadł na biurku.

- Naprawdę? I?

- I nic nie czułem. Boję się, że już nigdy nie zaznam przyjemności z pocałunku.

- Cukiereczku, - przysiadł się do niego - ty cielesność łączysz z uczuciem, a nadal kochasz Haru, ale z czasem na pewno wszystko się zmieni. A może ten facet cię po prostu nie pociąga?

- Może. Masz coś od bólu głowy?

- Nie. Zapytam Yumiko...

- Zostaw. Po drugiej stronie jest apteka, kupię coś. A jeżeli chodzi o Connora, to faktycznie aż tak bardzo mnie nie pociąga, może dlatego nic nie czułem - podniósł się. - To idę do tej apteki.

- A ja zaniosę Yumiko dokumenty. Mam nadzieję, że wyśle je dzisiaj.

Katsu sprawdził jeszcze, czy ma przy sobie portfel i udał się do apteki.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry. Słucham pana? - przywitała go młoda farmaceutka.

- Coś od bólu głowy. Szybkiego i skutecznego.

- Zaraz coś znajdziemy - wkrótce wzięła z półki jeden z leków. - Działa natychmiast i długo.

- Poproszę.

Po zapłaceniu wyszedł z apteki. Musi wziąć lek i pomóc Yumiko wysłać tamte dokumenty. Dziewczyna ponownie coś może pomylić. Ryu trzymał ją z sympatii i chciał jej pomóc, bo dziewczyna miała trudną sytuacje rodzinną, inaczej już dawno by ją zwolnił.

Wszedł na ulicę i do jego uszu dobiegł głośny klakson samochodu, a potem pisk opon hamującego auta.

***

Ostatnio dużo ćwiczył. Tracił kondycję, siedząc za biurkiem. Haru jechał na rowerku treningowym, który ustawił na bardzo ciężki program. Miał już dość, ale do zakończenia programu pozostała jedna minuta. Musi wytrzymać. To katowanie siebie przynajmniej uspokajało jego skołatane serce. Nie myślał o bólu, jaki sprawił Katsumiemu. Komputer wysłał w przestrzeń kilka cichych sygnałów i Haru zakończył trening. Cały spocony zszedł z rowerku i po kilku ćwiczeniach rozciągających udał się pod prysznic. Tam wziął do ręki szampon, jakiego używał Yamada. Chłopak całkiem o nim zapomniał. Wycisnął na dłoń trochę płynu i wtarł we włosy. Wokół rozszedł się brzoskwiniowy zapach. Zaczął rozmyślać o tym, co było między nimi przez te wszystkie lata. I jakim darem był ten słodziak. Potrząsnął głową i szybko się umył. Miał teraz Naohiro i powinien o nim myśleć, a tu z dnia na dzień zaczynał wiele rzeczy rozumieć. I żałował rozstania z Yamadą. Musiał spotkać się z Katsu. Musiał. Wykąpał się szybko i ubrał. Kiedy wychodził, w kieszeni płaszcza zadzwoniła jego komórka.

- Kei, nie mam teraz czasu rozmawiać. Jadę do galerii. Musze spotkać się z Katsu - zbiegł po schodach na dół.

= Jego nie ma w galerii.

- To pojadę do was.

= Haru, Katsu miał wypadek, jest w szpitalu...

Oblał go zimny pot.

- Jaki wypadek? W jakim jest w szpitalu?

= W tym, co pracuje Eiji.

- Zaraz tam będę.

= Nie...

Już nie słuchał tego, co mężczyzna mówił. Teraz liczyło się dotarcie do szpitala i to jak najszybciej. Jeden z pracowników w Shidare chciał go zatrzymać, ale tylko go zbył i pobiegł do swego auta. Dygoczącą z nerwów dłonią włożył kluczyk do stacyjki i zapalił silnik. Ruszył w drogę z piskiem opon. Chciał już tam być. Nie wierzył w żadnego boga, bóstwa i tym podobne rzeczy, ale teraz zaczął się modlić ze wszystkich sił, żeby z Katsumim było wszystko dobrze. Mógł o to zapytać Keia, ale na własne oczy musiał się o tym przekonać. Drogę pokonał w zawrotnym tempie i zaparkował przed szpitalem. Nawet nie zamknął auta i pobiegł do obiektu. W holu podszedł do recepcji.

- Przepraszam. Mój... przyjaciel... Chciałbym się dowiedzieć, jak się czuje mój przyjaciel i gdzie go mogę znaleźć? - nie przyszło mu do głowy, aby skontaktować się z Keiem.

- Nazwisko? - zapytał recepcjonista.

- Katsumi Yamada.

Recepcjonista sprawdził coś w komputerze. Chwilę patrzył na ekran, aby unieść zmartwiony wzrok na Nakamurę.

- Przykro mi, ale pan Yamada nie żyje.

- Słucham? - wokół zaczęło otaczać go zimno. - Jak to nie żyje?

- Naprawdę współczuję.

- Nie, nie, nie - cofnął się po ścianę. - Niemożliwe. Nie on - poczuł w sobie tak wielką rozpacz, że jego nogi nie potrafiły go utrzymać, a oddech gdzieś umykał. Dusił się. Osunął się na podłogę i gorzko zapłakał. Jego płacz odbił się od białych, pustych ścian. Już nie powie mu, co czuje, nie weźmie w ramiona, nie złoży pocałunku na dobranoc na jego czole. Katsu, jego ukochany Katsumi, którego potraktował podle, nie żył. Nic nie naprawi, nie powie, że przeprasza i kocha. Bo go kochał, a był tak głupi i ślepy. To on powinien umrzeć, nie ten chłopak, któremu życie rzucało kłody pod nogi. Ten chłopak powinien teraz się śmiać, a nie...

- Mój Katsu - położył się na podłodze w pozycji embrionalnej i ukrył głowę w ramionach, jakby się bronił przed największym ciosem, jaki zadało życie. Chciał umrzeć. Odejść razem z nim.