Tylko Ty 2 - rozdział 5

Serdecznie witam nowe czytelniczki i dziękuję wszystkim za komentarze. :D

Rozdział sprawdzała Ay. Dziękuję. 

***

Od dawna nie był tak wściekły. Miał ochotę rozwalić pokój. Wczoraj Kei opowiedział mu całą rozmowę z Haru i owszem, zdenerwował się, ale to, co przeżywał dziś w porównaniu do wczoraj, to istny armagedon. Tym bardziej, że nie może skontaktować się z Katsumim, a Nakamura, kiedy do niego zadzwonił, powiedział mu o wyprowadzce Yamady.

- Przecież to się w głowie nie mieści! - przesunął dłonią po swych jasnych włosach. - Twojego przyjaciela, Kei, coś pierdolnęło w głowę. Nawet nie wie, gdzie jest Katsu. Martwię, się, bo chłopak nie odbiera telefonów ode mnie.

- Pewnie chce być sam - założył na siebie niebieską koszulę.

- A co, jak mu do głowy coś strzeli i się zabije?

- Nie zrobi tego.

- Znasz go tak samo dobrze, jak Eijiego? - Ryu popatrzył na niego srogo.

- Nie, nie znam.

- Właśnie. Nie spodziewałem się tego po Haru - przestał spacerować po pokoju i usiadł na łóżku. - Facet zawsze był rozsądny i kochał Katsumiego. Widziałem to. Tak szybko jego miłość się wypaliła?

- Wątpię - ukucnął przed Ryu. - Zwyczajnie został zaślepiony.

- Oby tylko szybko przejrzał na oczy.

- Kochanie ja muszę lecieć do pracy, a ty się tak nie przejmuj - pomasował go po udzie.

- Katsu to mój przyjaciel, jest niczym brat...

- Wiem - chciałby zostać z nim w domu.

- No idź już, bo się spóźnisz na to spotkanie - pochylił się i zostawił delikatnego całusa na jego ustach. - Kocham cię i nie chcę, aby kiedyś podobna sytuacja nas dopadła.

- Też tego nie chcę, kotku. Kocham cię. Postaram się wrócić wcześniej - brunet podniósł się. Wziął torbę z laptopem i dokumentami, po czym, posyłając pokrzepiający uśmiech partnerowi, wyszedł.

Ryu, jeszcze w szlafroku, położył się na łóżku, ciężko wzdychając.

- Cukiereczku, gdzie ty jesteś?

- Mogę?

Kazama popatrzył w stronę drzwi. Shin stał w nich, niepewny, co ma zrobić.

- Oczywiście, że możesz wejść - usiadł na posłaniu. - Czemu pytasz?

- Twoje krzyki słychać było na korytarzu.

- Mam nadzieję, że nie obudziłem Aiko?

- Nie. Słuchaj - podrapał się po nosie. - Słyszałem, jak wspomniałeś o Eijim... Jakby ci to powiedzieć... Zapytałeś Keia, czy zna go dobrze tak samo, jak Eijiego.

- Chodziło o Katsu - wyjaśnił jasnowłosy. - I siadaj, co tak stoisz? - poklepał miejsce obok siebie.

- To ja wiem, ale... no dobrze... Co wspólnego ma to, że boisz się, aby Katsumi nie popełnił samobójstwa, z Eijim? Czy ja o czymś nie wiem? I nie mów mi, że wszystko jest dobrze, ponieważ potrafię poskładać układankę do kupy. Co się działo z Eijim po naszym rozstaniu? - dopiero teraz usiadł i wpatrzył się wyczekująco w młodszego brata.

Ryu zagryzł wargę. Prędzej czy później Shin musi poznać prawdę.

- Eiji bardzo przeżył wasze rozstanie. Z dnia na dzień zaczął popadać w coraz głębszy smutek. Nie jadł, nie wychodził z domu. W pracy zaczął mieć problemy, bo się nie pojawiał. Pewnego dnia, jego przyjaciel, lekarz psychiatra, po tym, jak Kei go sprowadził do domu, zmartwiony stanem brata, stwierdził depresję - słyszał, jak Shin wciąga powietrze w płuca. - Stan Eijiego nie był jeszcze najgorszy i ten kolega zapisał mu leki oraz spotykał się z nim, rozmawiał. Wszystko szło niby ku lepszemu, ale to były tylko pozory. Eiji nie chciał się leczyć, udawał. Leki wyrzucał... Pewnego dnia próbował się zabić.

- Nie... - oddech Shina przyspieszył.

- Zażył leki nasenne, gdyby nie Kei, który wszedł do jego pokoju i zastał go leżącego na podłodze z pustą fiolką w dłoni... - spojrzał na brata. - Eijiego już by z nami nie było.

- To przeze mnie - przetarł drżącymi dłońmi twarz. - To ja go doprowadziłem na samą krawędź.

- Shin...

- Dlaczego mi tego nie powiedziałeś, tylko milczałeś? Jak dawno to było?

- Jakieś dwa miesiące po twoim wyjeździe - odpowiedział Ryu.

- Dwa... Wyjechałem od razu po tym, jak się rozstaliśmy - na jego twarzy pokazał się wielki ból. - Prawie go zabiłem. Jaki ja byłem głupi - ukrył twarz w dłoniach.

- Shin... - nie wiedział, co robić.

- Nic mi nie będzie. Czy teraz z Eijim jest już dobrze?

- Tak. Długo się leczył, brał leki i wyszedł z tego. Nadal od czasu do czasu spotyka się z tym swoim kolegą, ale jest dobrze. Ma teraz swój nałóg. Pali papierosy, jak smok.

- Dlatego czułem od niego ich zapach. Dzięki, że mi to powiedziałeś. Chcę teraz pobyć sam ze sobą i swoimi myślami - podniósł się i na chwiejnych nogach opuścił sypialnię.

Jasnowłosy długo jeszcze patrzył na zamknięte drzwi. Chciałby cofnąć czas i ustrzec drogie mu osoby przed cierpieniem, ale tak się nie da. Mama często mu powtarza, że cierpienie jest częścią życia, nie da się tego uniknąć, ono może kogoś doprowadzić, jak to powiedział Shin, na krawędź, a może też i dodać siły, wzmocnić na przyszłe lata. Miał więc nadzieję, że to drugie spotka zarówno Shina, Eijiego, jak i Katsu. Wzmocni ich na zawsze.

***

Kei nie chciał oszukiwać swojego partnera, czuł się z tym źle, ale wiedział, że Ryu by się wściekł na to, co robił. On jednak nie umiał postępować inaczej. Wiedział, co zrobił Isamu, ale dawno temu wybaczył mu jego czyn. Chłopak był zaślepiony miłością do niego i kierował się furią oraz nienawiścią do Ryu, lecz w ostatniej chwili... Westchnął, starając się o tym nie myśleć.

Szedł długim, białym korytarzem w znanym kierunku. Mijał pacjentów szpitala, personel, często napotykając znane twarze, w końcu jeździ tu już od sześciu lat. Przeszedł na oddział bardziej strzeżony i przywitał się ze strażnikiem. Ten, odbierając od niego przepustkę, skinął głową i otworzył kratę oddzielającą tak jakby dwa światy więziennego szpitala psychiatrycznego jednym z kilku kluczy, których pęk trzymał przymocowany do paska spodni.

Tanaka od razu ruszył w stronę jednego z gabinetów. Lekarz, z którym był umówiony, pewnie już na niego czekał. Zapukał do drzwi i po usłyszeniu głuchego "proszę" wszedł do wręcz oślepiającego bielą pokoju. Nie rozumiał, dlaczego to pomieszczenie takie jest. Przecież gabinet można by jakoś ocieplić kolorami, a nie męczyć oczy ludzi iskrzącą bielą.

- Witam, panie Tanaka - lekarz mający już sędziwe lata z dużym brzuszkiem, podniósł się ze swojego wielkiego, skórzanego fotela i podał mężczyźnie dłoń.

- Witam - odwzajemnił uścisk.

- Proszę usiąść. Mam dla pana dobre wiadomości. Pana przyjaciel jest dziś w doskonałym humorze, także będzie się mógł dziś pan z nim zobaczyć. Radziłbym tylko nie dłużej niż piętnaście minut.

- Co się właściwie stało ostatnio, że nie wpuszczono mnie do Isamu?

- Zbyt wielkie pobudzenie, którego doświadcza pacjent, mogło sprawić, że zaatakowałby pana bez powodu. Odkąd po roku pobytu tutaj obudził się z letargu, a potem dochodził do siebie, nigdy nie był w tak złym stanie, jak tydzień temu - mówił psychiatra. - Zaatakował naszego pielęgniarza właściwie bez powodu. Zmieniliśmy mu leki i teraz tryska humorem.

- Czyli bez problemu mogę z nim chwilę posiedzieć? - często siedział przy Isamu. Mężczyzna, który teraz był raczej wrakiem człowieka, niewiele kontaktował i nie dawało się z nim już rozmawiać. Czasami coś mu czytał, co spotykało się z małym uśmiechem na ustach dawnego przyjaciela.

- Oczywiście. Zaprowadzę pana do niego - lekarz wskazał ręką drzwi.

Wszedł do izolatki, w której mieściło się łóżko, do którego przymocowane były pasy, obok stał stolik, na którym leżało kilka książek, umywalka oraz sedes w kącie pokoju. Isamu siedział na łóżku tyłem do niego i bawił się kartką papieru, składając ją w harmonijkę, to rozkładając. Rzeczywiście, wyglądał lepiej, jego twarz nabrała spokoju, a w oczach zobaczył iskierki zadowolenia, kiedy chłopak spojrzał na niego.

- Cześć, Isamu - nie wiedział, czy dobrze robi, przychodząc tutaj. Nie chciał przypominać mu przeszłości, ale sam czuł się lepiej, odwiedzając go. Egoistyczne zachowania nie były mu obce, ale nigdy nie czuł takich wyrzutów sumienia, jak wtedy, kiedy tu przychodził. Przecież Isu byłoby lepiej bez niego. Niemniej jednak nie potrafił go tak zostawić. Sam, wychodząc stąd, czuł się, jakby został przeżuty i wypluty przez jakiegoś potwora. - Co robisz? - przysunął sobie taboret.

Isamu wyciągnął w jego stronę złożoną harmonijkę.

- To dla mnie? Dziękuję - dodał, kiedy Isamu przytaknął. Niestety, nie mógł mówić. Od czasu wybudzenia z letargu nie odezwał się. Podobno coś w jego mózgu się zablokowało i nie było sposobu na wyleczenie tego. - Twój lekarz powiedział mi, że dziś dobrze się miewasz. Bardzo mnie to cieszy. Poczytam ci, dobrze?

Isamu uśmiechnął się i położył na łóżku, wpatrując się w swego przyjaciela.

Kei wziął książkę, jedną z ulubionych przez Isu i otworzył na pierwszej lepszej stronie. Obaj znali ją już na pamięć.

- "Wkrótce poznałem lepiej ten kwiat. Na planecie Małego Księcia kwiaty były zawsze bardzo skromne, o pojedynczej koronie płatków, nie zajmujące miejsca i nie przeszkadzające nikomu. Pojawiały się któregoś ranka wśród traw i więdły wieczorem. Krzak róży wykiełkował w ciągu dnia z ziarna przyniesionego nie wiadomo skąd i Mały Książę z uwagą śledził ten pęd, zupełnie niepodobny do innych pędów..." – czytał, zagłębiając się coraz bardziej w tekst, kątem oka widząc wciąż delikatny uśmiech na twarzy leżącego mężczyzny.

***

Nie wierzył w to, co usłyszał. Eiji chciał się przez niego zabić. Tak bardzo skrzywdził czarnookiego, że ten... Tym bardziej upewniał się, że nie powinien był wracać. Znów go krzywdził.

Przekręcił się na plecy i położył dłonie pod głową. Wpatrzył się w sufit i przypominał sobie ich wszystkie chwile. To, jak skręcił kostkę i doktor Tanaka mu ją zbadał... Jego wybuch w ich domu, kiedy mówił prawdę o Ryu... Pierwszy seks, przy którym odczucia go zaskoczyły, gdyż był pewien, że był heteroseksualny. Nie raz żałował, że był biseksualny, może wtedy z tą dziewczyną... Nawet to, co zrobiła, nic by nie dało, bo przecież kobiety by go brzydziły, a tak to uległ.

- Eiji, przepraszam - z kącika oka wypłynęła łza, zostawiając po sobie mokry ślad na skroni. - Nie powinienem był wracać i na nowo cię krzywdzić. Dobrze, że mnie nienawidzisz, bo nie zasługuję na ciebie.

Przekręcił się na brzuch i ukrył twarz w poduszce. Nie wiedział, kiedy zasnął, niespokojnym snem, w którym ponownie nawiedziły go koszmary.

***

Miejska biblioteka mieściła w sobie niesamowity księgozbiór. Regały obłożone tonami książek, zarówno tymi starymi, jak i nowymi wydaniami, sięgały sufitu. Wiele osób, żeby coś wybrać, musiało wspinać się po specjalnych drabinach, gdyż dosięgnięcie książki z podłogi było niemożliwe.

Sejen wspiął się po jednej z drabin w dziale, który okupowali już od godziny. Szukał najnowszego wydania jednego z tomów o genetyce. Zerknął ponownie w spis, który miał na kartce i na półkę.

- Tego chyba tutaj nie ma - powiedział.

- Złaź, ja tego poszukam, bo ty jesteś zbyt ślepy, aby coś znaleźć - warknął Daisuke, podchodząc do drabiny.

- Ślepy i w dodatku głupi, jak but to ty jesteś, farbowany łbie.

- Nie jestem farbowany. Moja mama jest z pochodzenia Europejką i to mój naturalny kolor.

- Chciałbym ci wierzyć na słowo. O, mam - wyjął szukaną książkę.

- W końcu.

Sej schował tom pod pachę i zaczął schodził w dół. Tuż przy ostatnich stopniach wydawało mu się, że zaraz postawi stopę na drewnianej podłodze, ale się pomylił. W jeden chwili zachwiał się i poleciał w tył. Próbował chwycić się drabiny, ale nie zdołał. Książka wyleciała mu i uderzyła w głowę Daisuke, który z irytacją uniósł głowę w górę i otworzył szeroko oczy, widząc, co się dzieje. Zareagował automatycznie, wyciągając ręce i chwytając Sejena mocno w pasie, tym samym chroniąc go przed bolesnym upadkiem.

Otworzył oczy, czując grunt pod stopami i utonął w zielonych, hipnotyzujących tęczówkach. Dopiero teraz dotarło do niego, jak blisko stoi swojej zmory, której ręce oplatały go w pasie. Ich oddechy prawie zmieszały się ze sobą. Trwało to tylko klika sekund, ale dla niego była to wieczność, coś, co w nim zmieniło pewne rzeczy, gdyż dotarło do niego, że Dai ma bardzo gorące ciało i zmysłowe usta, na których zatrzymał wzrok.

- Chłopaki, bibliotekarka powiedziała...

Usłyszeli głos Miyo i odskoczyli od siebie, jak oparzeni. Dai wrócił na swoje krzesło, a Sejen podniósł książkę z podłogi.

Miyo patrzyła na nich z szokiem. Wyszła tylko na chwilę, a kiedy wróciła, ci dwaj wyglądali tak, jakby mieli się pocałować, a ona wszystko zepsuła. Dała sobie wielkiego, mentalnego kopniaka. Następnym razem zamknie się i najpierw sprawdzi, co robią po tym, jak zostawi ich samych, zanim wejdzie do pokoju czy też wkroczy w dział taki, jak ten. Czyżby Ryu miał rację? Ale Daisuke nie był gejem. A może? Gapił się na usta Sejena, tak jak ten na jego. Przecież nie jest ślepa, wyraźnie to widziała. Jeżeli jest gejem, to dlaczego to ukrywa i zadaje się z Tetsu?

- Co tu się działo, jak mnie nie było? - zapytała z zawadiackim uśmieszkiem.

- Prawie spadłem z drabiny...

- I go przytrzymałem...

- Inaczej bym...

- Klapnął, jak długi...

- Pewnie bym sobie...

Mówili jeden przez drugiego, a wzrok Miyo biegał między jednym a drugim chłopakiem. Dziewczyna próbowała zrozumieć, o czym oni mówią.

- Byś sobie rozbił ten kościsty tyłek.

- Mój tyłek wcale nie jest kościsty - warknął Sejen.

- Nie macałem i nie zamierzam tego robić.

- Całe szczęście, bo nie jesteś w moim typie. Więcej mnie nie dotykaj.

- Nawet o tym nie myślę. O twoim tyłku też - syknął Dai.

- Zostaw mój tyłek w spokoju - spiorunował go wzrokiem.

- Bardzo ciekawy temat sobie wybraliście - wtrąciła brunetka. - Ale może wróćmy do tego, co robiliśmy dziesięć minut temu?

- To co powiedziała ci ta bibliotekarka? - zapytał Daisuke, udając, że zajmuje go coś innego niż siedzący obok chłopak. Denerwował go coraz bardziej i jeszcze musiał go tak trzymać. Gdyby ktoś to zobaczył, byłoby po nim. Musi uważać.

- Tego wydania nie mają, ale można je znaleźć w necie - odpowiedziała. - Jak nam się uda w końcu współpracować, to zrobimy naprawdę w pełni profesjonalny projekt. Pomyśleliście, co z tym filmikiem?

- Możecie przyjść do mnie w weekend – Dai się skrzywił. Miał nadzieję, że nikt nie zobaczy Amoriego u niego w domu. - Popracujemy nad tym.

Sejen też się skrzywił, ale był jakiś cichy. Jego serce nadal zbyt mocno biło. Wszystko przez to, że był blisko faceta. Naprawdę musiał sobie kogoś znaleźć na jedną noc, bo to niemożliwe, żeby teraz myślał o ustach Tozawy. Pięknych ustach. Niedostępnych.

- Mnie pasuje - rzekła Miyo.

- Niech będzie - mruknął Amori.

- To róbmy, co mamy zrobić, bo umówiłam się z dziewczynami na zakupy. Sej, pokaż tą książkę, po którą się wspinałeś - popatrzyła na niego. - Dobrze się czujesz? Wydajesz się smutny.

Słysząc to, Tozawa wreszcie spojrzał na Sejena. Faktycznie, chłopak nie wyglądał najlepiej. Zmarszczył brwi.

- Nic mi nie jest. Jestem zmęczony - Sejen odsunął wpadający mu do oka kosmyk włosów. Co się z nim działo? Był smutny, bo wiedział, że nigdy nie pocałuje ust Tozawy? Jejku, musi się leczyć. – To co tam piszą na temat roślin? - zapytał Miyo, która otworzyła książkę. Musiał odwrócić swoją uwagę od blondasa.

- Już sprawdzam.

Spędzili w bibliotece jeszcze dwie pełne godziny, poświęcając się całkowicie swojej pracy i o dziwo, nie kłócąc się. W międzyczasie Miyo obserwowała uważnie chłopaków, którzy nie patrzyli na siebie, ale i nie psioczyli, jak zawsze. No może pod sam koniec zaczęli się sprzeczać. Tak to zdarzyło im się nawet na spokojnie wymienić spostrzeżenia na temat DNA, które pozwoliły im na wypełnienie kolejnego punktu w ich wspólnym projekcie.

W końcu odwiozła Sejena do domu i pojechała na spotkanie z dziewczynami. Musiała sobie kupić nowy ciuch na wyjazd do rodziców. Co z tego, że był on w ten weekend? Sej i Tozawa nie musieli o tym wiedzieć. Popracują sobie razem i liczyła, że się nie pozabijają. Zostawi ich sobie samym. Po powrocie przekona się o paru sprawach, o ile ona wyjdzie cało po tym, jak Sejen ją ochrzani, że zostawiła go samego z Daisuke. Co tam, da sobie z nim radę.

***

Wyszedł z pracowni. Nareszcie ukończył swój obraz. Nie sprzeda go nikomu, ale powiesi w sypialni, żeby Kei mógł na ich patrzeć do woli. Rozmasował oba ramiona. Musi namówić kochanka, aby w nocy zrobił mu porządny masaż. Zanim poszedł do pracowni, zajrzał do brata. Ten właśnie wybierał się na spacer z córką po długim śnie. Kei się wścieknie, że powiedział Shinowi prawdę, ale nie będzie przed nim tego ukrywał. Wystarczająco długo to robił. Zresztą, ci dwaj powinni być razem. Ludzie popełniają błędy. Planował, jak zmusić obu mężczyzn do rozmowy i wysłuchania siebie wzajemnie.

- O, Ryu, dobrze, że cię widzę - z kuchni wyszła pani Watanabe. - Wpuściłam twoją asystentkę, zaraz tu będzie.

- Co ona tu robi? - skierował się do frontowych drzwi i w porę je otworzył, gdyż młoda kobieta właśnie podniosła rękę, by nacisnąć dzwonek.

- Dzień dobry, szefie.

- Dobry, dobry. Co tu robisz? Już popołudnie, myślałem, że pojechałaś do domu - jak nie ma wystaw, galerię zawsze zamykają o szesnastej poza Karkoge, która jest otwarta do dwudziestej drugiej ze względu na popularność i częste wernisaże. Odsunął się od drzwi, wpuszczając ją do środka.

- Przyszły te dokumenty, na które czekałeś - weszła do holu i potknęła się o własne nogi, rozrzucając przy tym przyniesione papiery po marmurowej podłodze.

- Dziewczyno, ty się kiedyś zabijesz na równej drodze - pokręcił z niedowierzaniem głową, usiłując się nie roześmiać. Shin dawniej był taki. Pochylił się, żeby pomóc jej w zebraniu wszystkiego. - Te dokumenty miały dotrzeć jutro.

- Ale już dzisiaj... - przerwała, ponieważ po domu rozległ się paniczny krzyk.

Ryu poderwał głowę w górę. To był krzyk Miyo. Oddał papiery asystentce, każąc jej iść do salonu i zaczekać na niego. Dziewczyna była tu już drugi raz, więc jakoś się orientowała w rozkładzie pomieszczeń. Wbiegł na górę, od razu kierując się do pokoju "szwagierki". Oczami wyobraźni widział leżącą, nieprzytomną dziewczynę na podłodze po tym, jak spadła... tylko skąd spadła? Tam nie było nic, na co dziewczyna mogłaby się wspiąć. Otworzył drzwi na oścież, gotowy na ratunek i stanął jak wryty, po raz kolejny, w ciągu kilku minut, powstrzymując śmiech.

Dziewczyna stała przed dużym, stojącym lustrem z iście przerażoną twarzą, a jej włosy miały piękny, zielony kolor. Jeszcze ciekła z nich woda, mocząc fioletowy z czarnymi wzorami dywan.

- Są zzzielone - jęknęła.

- A nie miały być?

- Nie. Miały być kasztanowe.

- Może to się zmyje - podszedł do niej, zagryzając wargę. Co miał poradzić na to, że bardzo chciało mu się wyć ze śmiechu?

- Co? Farba? To trwały kolor. Co ja teraz zrobię? Nie pokażę się tak jutro w szkole. Zrób coś? - chwyciła go za koszulkę.

- Ale co?

- Mój fryzjer może się tym zająć - do pokoju weszła asystentka Ryu. - Dla niego to pestka.

- Naprawdę? - popatrzyła na nią z nadzieją. - Pomogłaby mi pani?

- Jaka ja tam pani. Jestem Yumiko. Kupiłaś zły kolor?

- Właśnie, że dobry.

- Musieli coś pomylić. W sumie, to nawet ładny kolor - Kazama przyjrzał się dziewczynie.

- Jest brzydki - walnęła go w ramię.

Mężczyzna roztarł bark. Nie ma co, dziewczyna ma cios.

- Niech ci będzie, jest obrzydliwy.

- No - zielony za bardzo kojarzył jej się z pewnym panem o nazwisku Tozawa. Chociaż, jak jest bez tych durni, to wygląda na całkiem miłego.

- To co? Ryu, zostawię ci te papiery, a my pojedziemy do mojego znajomego - uśmiechnęła się Yumiko.

- Tylko wysuszę to badziewie - westchnęła zielonowłosa, rzucając wzrokiem na swoje kłaczki i poszła do łazienki po suszarkę.

- Dzięki za pomoc. Inaczej mielibyśmy tu urwanie głowy - szepnął Ryu do swojej asystentki. - Ona jest straszna.

- Nie ma sprawy, szefie.

- Słyszałam - doleciało z łazienki.

Jasnowłosy przewrócił oczami i już się nie odzywał.

***

Sejen posiekał na kawałki warzywa i wrzucił je do miski. Jego mama, jak zwykle, zapomniała zrobić kolację, zajęta obróbką zdjęć, więc musiał sam wziąć się za przygotowanie posiłku. Nie miał weny na coś wykwintniejszego, także zrobił sałatkę z kurczaka. Niech jedzą lub nie. Młody znów będzie narzekał, ale za to Saori zje wszystko ze smakiem.

- Kolacja - krzyknął.

Zaraz w kuchni pojawiła się sześciolatka. Usiadła przy stole i czekała na swoją porcję. Chłopak zrobił jej jeszcze herbaty i podał jedzenie. Za nią weszła reszta domowników poza Sachim, który, jak zawsze, gdzieś zniknął.

- O, synku, jak dobrze cię mieć - powiedziała matka.

- Nie zmywam. Wieczorem wychodzę.

- Dokąd? - zapytała Saori.

- Twój brat musi się rozerwać. Idziesz z jakimś chłopakiem? - kobieta próbowała wypytać syna.

- Sam. Nie mam chłopaka.

- Powinieneś mieć. Jesteś ładny - uśmiechnęła się Saori.

- Twoja siostra ma rację. Możemy porozmawiać o facetach. Nie ma tu twojego ojca, więc nie będzie się wnerwiał.

- Ja tu jestem - wskazał na siebie Shigeru.

- Ty masz osiem lat, nie jesteś facetem - powiedział Sejen, siadając przy stole.

- Tata mówi, że tacy, jak ty, też nimi nie są.

- Shigeru! - krzyknęła matka.

- No co? - młody rozłożył ręce.

- To rani twojego brata.

Sejen stracił ochotę na jedzenie. Teraz już wiedział, że ojciec przeciwstawia przeciw niemu najmłodszego syna. Jeszcze pewnie zrobi to z Sachim. Tym bardziej nie zostanie dziś w domu. Zabawi się. Zapomni o wszystkim, a w szczególności o pewnych, z pewnością słodkich, ustach.

- Idę się wykąpać i wychodzę - wstał od stołu.

- Ale nic nie zjadłeś.

- Nie jestem głodny, mamo.

Wychodząc usłyszał, jak rodzicielka mówi:

- To przez ciebie, Shigeru, Sej nic nie zjadł. Jak wróci ojciec, porozmawiamy sobie razem.

Przynajmniej jego mama była w porządku, mimo że żyła czasami w innym świecie.

***

- Zaraz ją zawołam - powiedział Kei, wchodząc do domu wraz z Eijim, którego spotkał przy bramie. - Miyo!

- Mógłbyś ciszej? - rozejrzał się wokół. Miał nadzieję, że nie spotka się z Shinem albo raczej na odwrót. Chciał go zobaczyć.

Z salonu wyszedł Ryu i uśmiechnął się na ich widok. Ucałował w usta swego partnera, a Eijiego w policzek.

- Fajnie, że jesteś - powiedział. - Zostaniesz na kolacji?

- Nie. Miyo pożyczyła ode mnie książki i miała je zwrócić. Nie zrobiła tego, a są mi potrzebne - rzekł Eiji.

Ryu wyczuł jego lekkie podenerwowanie.

- Shinya poszedł na spacer. Pewnie jeszcze nie wrócił.

- Nie pytałem o niego.

- A Miyo nie ma. Zadzwonię do niej i powie mi, gdzie są twoje książki - jasnowłosy zawrócił do salonu, gdzie zostawił swój telefon.

- Chodź do kuchni. Potrzebuję solidnej porcji gorącej kawy. Też się napijesz? - zapytał Kei.

- Wolałbym szklankę wody.

***

Shin położył swoją córkę w łóżeczku, była zmęczona spacerem. Sądził, że w ten sposób zapomni o swojej winie. Prawie doprowadził do śmierci Eijiego. Nie umiał sobie z tym poradzić. Przed wszystkimi udawał, że nic mu nie jest, ale kiedy był sam...

Uklęknął przed łóżeczkiem, którego jeden bok obniżał się, aby mieć lepszy dostęp do dziecka. Pogłaskał Aiko po głowie.

- Nie żałuję tego, że się urodziłaś. Nigdy tak nie myśl, maleńka. Jest mi tylko strasznie źle. Kocham cię mimo tego, w jaki sposób się poczęłaś. Nigdy nie wybaczę twojej matce tego, co zrobiła. Sobie, że tak się dałem podejść i... Tamte tabletki, tak zadziałały... Ufałem jej. Była moją koleżanką... tak sądziłem, a wykorzystała mnie w taki sposób. Nigdy nie zdradziłbym Eijiego z własnej woli. Kochałem go najbardziej na świecie. Chciałem mu powiedzieć, co się stało, po tamtej nocy, ale bałem się. Sądziłem, że wszystko przejdzie gładko... Milczałem. Potem ta ciąża. Eiji już nie chciał mnie słuchać... Zrobiłem coś strasznego, maleńka. Jedyny plus tego, że ty jesteś. Tylko ty mi zostałaś - pociągnął nosem. - Wiesz, damy sobie radę razem. Nie będę już z nikim innym. Wychowam cię, wykształcę. Pobędziemy tu jeszcze trochę, a potem znajdziemy jakieś swoje miejsce na tym świecie. Niepotrzebnie tu wracałem - po policzkach spłynęły mu łzy, a głos załamywał się przy końcówkach każdego z wypowiadanych słów. - Ja wiem, że mamy jeszcze Ryu. Ale on jest z Keiem. A Twój wujek, Kei, mnie tu nie chce. Nienawidzi mnie. Widzę to w jego oczach. Cóż, ma rację. Skrzywdziłem jego brata. Powinienem ponieść za to karę. Pewnie powiedziałabyś, że wystarczająco się namęczyłem z twoją mamą i jej rodziną, kiedy urządzili z mego życia piekło, lecz to, co zrobiłem Eijiemu, warte jest większej kary. Ma rację, że mnie nienawidzi i nie chce mnie widzieć. Ktoś taki, jak ja, nigdy nie powinien być kochany, bo potrafię tylko ranić. Nie chciałem go stracić, nadal go kocham. Przez te wszystkie lata ciągle kocham, ale to będzie nasza tajemnica, dobrze? - westchnął drżąco, próbując zapanować nad oddechem. - Nie będę już go męczył. Nie chcę mu już robić krzywdy. Nie mam prawa na niego patrzeć. Nie jestem nic wart. Miał rację, mówiąc mi to - zamilkł na chwilę, gdyż to było jedno z okrutniejszych wspomnień. - Wyjedziemy stąd. Ty i ja. Może wrócimy do Hiszpanii i zamieszkamy u moich rodziców. Co ty na to? Lubisz ich. Prawda? Innym damy spokój. Kei nie będzie się denerwował moją obecnością. Eiji będzie mógł tu przychodzić bez obaw, że natknie się na mnie. Będziemy żyć sobie we dwójkę. I tak nas nikt nie zechce razem. Dla Eijiego zawsze będziesz owocem zdrady, a ty nie jesteś niczemu winna. Naucz mnie tylko, jak mam przestać go kochać. Przepraszam, Eiji. Tak bardzo cię przepraszam - rozpłakał się, wtulając twarz w koc, który okrywał, Aiko.

***

Brunet gapił się na rozlaną wodę i rozbitą szklankę, opuszczoną przez Eijiego. Jego brat patrzył szeroko otwartymi oczami na mały odbiornik stojący na szafce. Jego ręce drżały. Obaj doskonale słyszeli monolog skierowany do dziewczynki. Monolog pełen bólu i uczuć.

Eiji sądził, że Shin był szczęśliwy z tą kobietą. Tymczasem nie wyglądało na to. Nie mógł już dłużej słuchać tego płaczu. Jego serce krajało mu się na drobne kawałeczki, miękło. Shin go zdradził, ale to chyba on skrzywdził swojego niebieskookiego kochanka najbardziej. Shin był wart wiele, więcej od niego. Popatrzył ze złością na brata.

- Nie masz prawa nienawidzić kogoś, kogo kocham - powiedział i wybiegł z kuchni.

Kei pobiegł za nim i zatrzymał się, widząc, jak brat pokonuje kolejne stopnie.

- Ale ja go nie nienawidzę - szepnął i zawrócił do pomieszczenia. Podszedł do urządzenia i wyłączył je, dając tym samym obu mężczyznom trochę prywatności.

***

Eiji biegł, otwierając kolejne drzwi z coraz większym przekonaniem, że jak teraz nic nie zrobi, to zawsze będzie tego żałował. Zatrzymał się, widząc uchylone drzwi do jednego z mniejszych pokoi. Podszedł ostrożnie i zajrzał do środka. Kolorowy pokój, który miał przynosić radość, był teraz świadkiem wielkiego smutku kogoś, kogo bardzo kochał.

Shin siedział na podłodze oparty o łóżeczko. Głowę podparł na jednej dłoni, drugą głaskał małą główkę śpiącego dziecka. Łzy swobodnie wypływały mu z oczu, jak wielkie grochy. Jedna za drugą, bez ustanku, jakby nie chciały zostawić swej siostry samej.

Lekarz wszedł do środka.

- Shin.

Mężczyzna poderwał głowę i spojrzał na niego z mocno bijącym sercem.

- Jeżeli myślisz, że tym razem cię zostawię, to się grubo mylisz - wyszeptał Eiji.

Uklęknął przed nim, chwycił jego twarz w obie dłonie i pocałował rozchylone usta. Czuł, jak do jego serca wkrada się gorąco. Znajome i nigdy niezapomniane, wręcz wciąż nieustannie trwające uczucie. Miłość.